برای زمینم
آرزو دارم زندگی نفس هوایش را میان ریه های طبیعت بازیابد...
آرزو دارم خاموشی حافظیمان نسبت به طبیعت را بازیابیم و در اندیشه ی گل ها گم بشویم تا آراستگی هستی را از یاد نبریم...
آرزو دارم خنده ها پیله ببندند میان لبان آدم ها و عشق جوانه ای روشن باشد در سرتاسر هستی...
آرزو دارم عطر گل های بهاری وجودمان را برکت بخشد تا از عطر وجودمان به هستی ببخشیم...
آرزو دارم هستی، بخش عظیمی از ما بشود تا یگانه شویم با هستی و طبیعتش؛ و دوری کنیم از هر آنچه هستی را به نابودی می کشاند...
آرزو دارم در دستان خداوند چون پروانه ای باشم که بر طبیعتش بوسه میزند و محبت طبیعت را از یاد نمی برد ...
آرزو دارم نهال ها دل بسته ی زندگی باشند و انسان ها امید به زیستن را از یاد نبرند......
بعد از این همه رنج زمستانی آرزو دارم آرامشی هستی را در بر بگیرد...
مهتاب ماهرخ(براتی)
