من نیاز دارم خیلی جملهها جلوی چشمم باشن تا چیزهای مهمی رو بهم یادآوری کنن. ولی یکیش میتونه این باشه که «صبرکردن سخته، اما حسرت خوردن سختتره».
خیلی وقتها ما به دلایل مختلف دنبال کاری که دوست داریم نمیریم. گاهی بخاطر ترس از شکست خوردنه، بعضی وقتها بخاطر منتظر زمان درست موندن برای شروع، بعضی وقتها هم فکرمیکنیم باید منابع یا قابلیتهای خاصی رو داشته باشیم و تا اونها در دسترس ما نباشن نمیتونیم شروع کنیم، یا خیلی خیلی دلایل دیگه.
اما اون منتظر موندنه گاهی باعث میشه ما هیچوقت به هدفمون نرسیم. چون تو ذهنمون رؤیاپردازی میکنیم و نقشه میکشیم و با خودمون فکرمیکنیم وقتی به هدفم رسیدم چی میشه و تصورات این چنینی، و همهٔ اینها طعم شیرینی دارن. اما شکست خوردن، به تعویق افتادن کار، فهمیدن اینکه نیازه دوباره از اول شروع کنیم، یا تلاش بیشتری کنیم، یا دانش بیشتری به دست بیاریم... . اینها شیرین نیستن و ما شاید شیرینی انتظار رو به تلخی شکست، شکستی که ممکنالوقوعه و نه حتمیالوقوع، ترجیح میدیم.
به نظرم هر چند وقت یکبار نیازه بهم یادآوری شه که من حاضرم مدت زیادی هم که شده صبر کنم، اما حسرت کاری به دلم نمونه.
این از «شعار» من. شما نیازه چه چیزی بهتون یادآوری شه؟ جملهٔ خاصی هست که بخواین به عنوان شعار شخصی خودتون انتخابش کنین؟
مهزاد-۱۸ مرداد ۱۴۰۴
