تا اونجا که یادم میاد همیشه از اتفاقات پیش بینی نشده فرار کردم، نه اینکه از چالش بدم بیاد نه اتفاقا عاشق هیجان و چالش و مسابقم اما تا وقتی که اوضاع تحت کنترلم باشه.
این بارم یه پروژه دارم که افتاده وسط فرجه ی کم امتحانا و فکر درسای مونده و تمرینا
باز دارم نفرین عامون (که مطمئنا گیرا نیست و ضرری به کسی نمیرسونه) رو حواله ی عالم و آدم میکنم که آخه الان وقت پروژه ست!
اما یه لحظه به این فکر افتادم که اگه قراره برنامه نویس بمونم و بخش مهمی از زندگی شخصی و کاریم بشه پس احتمالا وضع همیشه همینه
پروژه های متوالی،تغییرات ناگهانی و اتفاقات پیش بینی نشده
بماند که این وسط به در بسته خوردن و توسل به گوگل و استک هم هست :)
خب پس تا کی قراره با چیزایی که در لحظه مجبورم یاد بگیرم بجنگم و غر غر کنم که چرا حالا،چرا من و..
اگه همش منتظرم تموم این لحظه ها تموم بشه و من به منطقه امنم برگردم پس چرا انتخاب کردم تو این مسیر باشم؟
کی قراره لذت ببرم از مسیر و یادگیری؟
پس تصمیم گرفتم این بار به جای فرار سرجام بمونم و به لحظه ای که داره اتفاق میفته فکر کنم..
