آیا ساختارهای حکمرانی می توانند خود عامل فساد باشند؟

? نام کتاب:

✅ Fraud and Corruption, Major Types, Prevention, and Control, Peter C. Kratcoski • Maximilian Edelbacher, 2018

✅ در بخشی از این کتاب به پدیده فساد از منظر ساختارهای سیاسی کشورها پرداخته است. نویسنده با آوردن شواهدی از مطالعات انجام شده قبلی اشاره می دارد که اراده سیاسی در کنترل فساد همواره تحت تاثیر فاکتورهای محیطی قرار می گیرد. یکی از این فاکتورها نوع ساختارهای حاکمیتی و سیاسی کشورهاست. به اعتقاد نویسنده این نظریه بسیار رایج است که فساد در رژیم های سیاسی اقتدارگرا (Authoritarian regimes) که عمدتا در کشورهای در حال توسعه به چشم می خورد در درجه به مراتب بالاتری نسبت به ساختارهای سیاسی در کشورهای توسعه یافته قرار دارد و اراده سیاسی برای کنترل آن نیز به مراتب کمتر است. همچنین در حکومت های اقتدارگرا تنها هدف از برگزاری انتخابات تقویت و ادامه قوانین اقتدارگرایی است در حالیکه همین قوانین فساد را تشویق می کنند بجای اینکه آن را کاهش دهند.

✅ نویسنده در ادامه یک طبقه بندی از انواع حکومت های اقتدارگرا ارائه می کند:

1) حکومت های تک حزبی (Single party)

2) حکومت های نظامی (Military)

3) حکومت های فردگرایانه (Personalistic)

4) ساختارهای ترکیبی (Mixed or hibrid)

? نویسنده با بهره گیری از شواهد و مطالعات علمی چنین نتیجه گرفته است که حکومت های دسته سوم (فردگرایانه) به مراتب بیشتر مستعد فساد هستند. حتی در حکومت های دیکتاتوری از نوع نظامی و تک حزبی سطح فساد از حکومت های فردگرایانه کم تر است.

? نویسنده در جمع بندی این بخش از کتاب چنین نتیجه گیری می کند که نحوه ائتلاف میان گروه های سیاسی و ارکان قدرت در میزان فساد موثر است به نحوی که هر چه سطح رقابت و مشارکت گروه های سیاسی در حاکمیت کشورها افزایش یابد منجر به کاهش فساد می گردد.