✅ هر چند شخصا همواره حمل و نقل شهری ریل پایه را توصیه می کنم اما باید برای این فرضیه که در آینده تحولات وسیع در حوزه فناوری به احتمال قوی شرائطی را مهیا خواهد کرد که حمل و نقل عمومی شهری جاده محور نظیر سیستم های اتوبوس رانی، بی آر تی و ... ممکن است زیان هایی که امروز برای آن متصور هستیم نظیر آلودگی هوا، مصرف بالای انرژی، حجم کم جابجایی، تاثیر منفی بر ترافیک معابر و ... را نداشته باشد پاسخی بیابیم. از طرفی علی رغم انعطاف پذیری بالا، هزینه های راه اندازی و بویژه نگهداری و بهره برداری از سیستم های جاده محور در طول دوره عمر این طرح ها به مراتب کم تر از سیستم های ریل پایه خواهد بود.
✅ مسئله بسیار مهم علاوه بر سرمایه مالی بالا برای احداث و اجرای طرح های ریل پایه، بار مالی بسیار بالا برای نگهداری سیستم های حمل و نقل عمومی ریل پایه است که دهه ها بر ساختار اقتصادی شهرداری ها تحمیل می شود و تامین منابع آن همواره دغدغه شهرهای دنیاست. از طرفی مقولات جدیدی نظیر بیماری های همه گیر که بواسطه اهمیت یافتن رعایت قوائد فاصله گذاری فیزیکی بر عملکرد حمل و نقل عمومی ریل پایه به مراتب تاثیرات منفی بیشتری داشته است می بایست مورد توجه قرار گیرد. در همین موضوع #کرونا بطور متوسط بالای 80 درصد ظرفیت سیستم های شهری ریل پایه در سراسر دنیا بلا استفاده مانده است.
✅ هم اکنون که طرح توسعه شبکه ریلی تهران که اخیرا به تصویب شورای عالی ترافیک کشور هم رسید و به شکلی طی نیم قرن آینده برنامه های توسعه و بهره برداری از آنها منابع مالی گسترده ای را طلب می کند، این سوال مطرح است که آیا به همه ابعاد فناوری، اقتصادی و زیست محیطی چنین تصمیمی توجه شده است؟ آیا نمی بایست چنین طرح عظیمی همراستا با طرح های توسعه حمل و نقل عمومی شهری جاده محور مورد بازنگری قرار گیرد؟
