✅ به نظرم ایده تشکیل مرکز ملی ایمنی و بررسی سوانح حمل و نقل از سوی وزارت راه و شهرسازی حرکت درستی است. بویژه وقتی سالیانه نزدیک به 18 هزار نفر کشته و صد ها هزار نفر زخمی و هزاران میلیارد تومان خسارات مستقیم و غیر مستقیم و تبعات اجتماعی فراوانی به همراه دارد. اما نکته مهم استقلال این نهاد ملی است. قرار گرفتن چنین مرکزی که عنوان ملی را هم قرار است یدک بکشد در وزارت راه و شهرسازی امری اشتباه است. وزارت راه و شهرسازی به همراه سازمان های تابعه آن می تواند همچنان بعنوان بخش مهمی از بدنه اجرایی ساختار ایمنی حمل و نقل عمل کند اما قطعا نمی تواند متولی مرکز ملی ایمنی باشد که مهمترین وظیفه اش تعیین سیاست ها و راهبردهای کلان و بررسی سوانح حمل و نقل در سطحی فرابخشی است.
✅ تجربه گذشته نیز نشان می دهد وزارت راه و شهرسازی چون در جایگاه متولی بخش حمل و نقل قرار دارد و می بایستی پاسخگوی عملکرد بخش باشد و موضوع ایمنی ممکن است به اشکال مختلف دارای تضاد منافع با اهداف و برنامه های اجرایی بخش حمل و نقل باشد لذا سپردن مسولیت مرکز ملی ایمنی حمل و نقل به وزارت راه و شهرسازی نمی تواند اهداف چنین مرکزی را در بلند مدت تامین نماید.
✅ پیشنهاد می کنم قانونی در مجلس به تصویب برسد و مرکز ملی ایمنی و بررسی سوانح حمل و نقل تحت نظارت مجلس و با حضور اعضاء حقیقی و حقوقی شامل خبرگانِ حوزه ایمنی، نمایندگان سازمانها، انجمن های صنفی و سازمانهای غیر انتفاعی مسول در حوزه ایمنی تشکیل گردد. مرکز دارای رئیس و هیئت مدیره ای خواهد بود که اعضاء آن توسط وزارت راه و شهرسازی به کمیسیون عمران مجلس پیشنهاد و پس از تصویب در کمیسیون و نهایتا در صحن علنی مجلس رسما مسولیت مرکز را برای یک دوره چهار ساله بر عهده می گیرند. این مرکز یک نهاد عمومی و دارای بودجه و ساختار متناسب خواهد بود. تدوین برنامه های راهبردی ایمنی، تنظیم سیاست های کلان، تدوین نقشه راه برنامه های عملیاتی ارتقاء ایمنی، نظارت بر اجرایی شدن برنامه های ایمنی و بررسی سوانح حمل و نقل از عمده وظائف این مرکز خواهد بود.
