✅ اگر فقط یک نقطه قوت برای #مجلس_دهم نام ببریم، پایان دادن بر این ادعاست که قُوِّه مُقَنَّنه در این شکل از #ساختار_حکمرانی نهادی اثرگذار است. مجلسی که حتی با مشارکت بسیار بالای آحاد مردم شکل گرفت، به نظر می رسد آخرین نمونه از این سطح از اعتماد مردم به ساختارِ حکمرانیِ کشور بود. مجلس دَهُم پایانی بود بر "در راس امور بودنِ مجلس"، پایانی بر ژستِ مردم سالاری.
✅ صدایی از مجلسِ دهم شنیده نشد، هرچند آن تک صداهای گوشه و کنار هم با #رد_صلاحیت در دوره یازدهم پاسخ داده شد. در مجلسِ دَهُم هَم نظارتی بر عملکرد نظام در کار نبود، تعاملی با دیگر قوا برای اصلاح امور کشور دیده نشد، تلاشی برای مسدود کردن راه های فسادِ سیستماتیک صورت نگرفت، ساختارهای بیمارِ حکمرانی در سیاست، اقتصاد و فرهنگ اصلاح نشد، مجلس دَهُم هَم نتوانست راهی برای تعاملِ سازنده با دنیا بیابد.
✅ البته انصاف هم خوب است، اینکه مجلسِ دَهُم نتوانست از این سطحِ بالای اعتماد مردم برای تحققِ انتظاراتشان استفاده کند، اصلا مشکل مجلس نیست، حتی مشکلِ آن نماینده ی فاسدِ هزار چهره ی کارچاق کنِ سلاطینِ سکه و خودرو و مسکن هم نیست، مشکل این مجلس حتی به ناتوانی گروه بی خاصیت اعتدال و امید هم مربوط نیست، مشکل در ساختار حکمرانی کشور است که مجلسی ناتوان، بی اختیار و البته خاموش می خواهد، مجلسی که امروز تَشتِ ناکامی های کشور را بر سرش بکوبیم بی آنکه در این ساختارِ بیمار توانِ اصلاح آن را داشته باشد.
✅ اینک مجلسِ یازدهم در حالی به بهارستان رفته است که با پایین ترین میزانِ سرمایه ی اجتماعی و مشارکتِ مردم در انتخابات روبرو بوده و مردمی که بی تردید پاسخ این سوال را از پیش می دانند، آیا امیدی به اصلاح و نجاتِ کشور از این بُن بستِ خودخواسته ی نظام هست؟
