این افزایش تولید، نتیجه اجرای یک برنامه منسجم مدیریتی و فنی است که بر بهبود شاخص های تولیدمثل، ارتقای تغذیه گله ها، افزایش کیفیت نگهداری دام و بهره وری عملیاتی واحدهای پرورشی تمرکز داشته است.
به طور کلی، عوامل متعددی در تحقق این دستاورد نقش داشته اند که عبارتند از:
1. بهبود تولیدمثل و مدیریت چرخه زایش: کاهش فاصله بین زایش ها و افزایش نرخ گیرایی گاوها از طریق به کارگیری پروتکل های پیشرفته تلقیح مصنوعی و پایش دقیق وضعیت فیزیولوژیکی دام.
2. ارتقای تغذیه و سلامت دام ها: تجدیدنظر در جیره های غذایی، تأمین ریزمغذی های ضروری، و مدیریت بهتر دوره های انتقال و پس از زایش که منجر به افزایش تولید شیر و کاهش اختلالات متابولیک شده است.
3. افزایش بهره وری عملیاتی و مدیریت محیطی: بهبود شرایط رفاهی دام ها، کنترل دما و تهویه مناسب در سالنها، کاهش استرس محیطی و اجرای برنامه های بهداشتی منظم که همه در تقویت عملکرد تولیدی تأثیرگذار بوده اند.
4. استفاده از داده های تحلیلی و سیستم های مدیریت گله: ثبت و پایش دقیق شاخص های روزانه تولید شیر، باروری و سلامت گله به تصمیم گیری سریع و اصلاح مسیرهای عملیاتی کمک کرده است.
