ژوکر مهربان است. در ابتدا به این باور دارد که رسالتش، تنها شاد کردن و خنداندن مردم است؛ اما در اولین صحنه فیلم، ما نیز به همراه وی درد می کشیم، آنجا که چند نوجوان، تابلوی او را بر سرش خرد می کنند و لگدهای بی امان خود را نیز نثارش می کنند. این،خبری از یک جامعه ی پردرد می دهد. حتی آنجا که وی، دختر کوچکی را در اتوبوس نوازش می دهد و مادرش، از ژوکر می خواد که بچه را اذیت نکند، نشان دهنده درد جامعه است.
ژوکر یک قربانی جامعه است. سرکوب شده است. حتی داروهایش را می خواهند قطع کنند، چون دولت نمی تواند هزینه درمان را بپردازد.
ژوکر رفته رفته، درمی یابد که به هر نحوی باید از خود مراقبت کند. این می شود که پیشنهاد حمل اسلحه توسط دوستش را می پذیرد. انگار که جامعه، دیگر خنداندن را نمی خواهد و طالب خشونت است.
داستان کودکی ژوکر به مراتب دهشتناک تر از حال حاضر است.
به او تجاوز شده، او را سوزانده اند و ... .برنامه موری فرانکلین از وی دعوت می کند تا در آنجا حضور یابد و چه جایی بهتر از آن برای نشان دادن تولد یک ژوکر!
موسیقی، بازی ها و کارگردانی عالیست.دعوت می کنم این تریلر روانشناسانه عالی را تماشا کنید.
