وقتی ازدواج کردم تقریبا هیچی نداشتم. صفر مطلق
تمام زندگیمو با قسط و قرض و این داستانا شروع کردم و این وسط ۳-۴ نفر بودن که به معنای واقعی کلمه تو تمام شرایط سخت مالیم حمایتم کردن و بهم پول قرض دادن و من همیشه سعی کردم پولشون رو سر موقع پس بدم تا کسی رو که گره گشای گرفتاریم بوده رو دچار گرفتاری نکنم.
بعد از اون تصمیم گرفتم اگر خودم هم یک روز توانایی این رو داشتم به کسی پول قرض بدم و کسی ازم پول قرضی خواست دریغ نکنم. تو مدت ۲ سال گذشته که ی کم اوضاعم بهتر شده بود و خیلی از قسط و قرضای خودم تموم شده بود تونستم ی مقدار پول جمع کنم و به عنوان پس انداز بزارم کنار.
هر کسی هم پولی ازم قرض خواست بهش دادم تا منم تونسته باشم مشکلی از مشکل دیگران باز کنم.
ولی متاسفانه خیلی ها مثل خودم فکر نمیکنن و وقتی پول قرض میگیرن فکر میکنن که اگر حالا یک ماه این ور اون ور شد مشکلی نیست. البته اگر واقعا یک ماه این ور اون ور بود مشکلی نبود خیلی برام، ولی پولی رو که با عزت و احترام قرض دادم نمیتونم پس بگیرم که هیچ. حالا طرف میگه تو که داری، مگه لنگ این پولی!
یعنی باید بهش توضیح بدم آره داداش من الان لنگ این پول موندم!
خواهشا اگر از کسی پول قرض میگیرین به این فکر کنین که طرفتون رو گنج قارون نیست. روی حرفتون حساب کتاب میکنه و اگر سر موقع پولو پس ندید ممکنه طرف براش مشکل پیش بیاد...
این آخر بازم میخوام از دوستهای خوبم که همیشه تو شرایط سخت بهم توی حل مشکلاتم کمک کردن تشکر ویژه کنم و از همین جا بهشون بگم خدا برای خانوادتون نگهتون داره. هیچ وقت هیچ آرزویی تو دلتون نمونه و همیشه تو زندگیتون موفق باشید.
