تا حالا دقت کردی؟
آدمایی که پولدارن، مدام پولدارتر میشن.
اونایی که خوشهیکلن، بیشتر ورزش میکنن.
کسایی که نیازی به پارتنر یا تایید دیگران ندارن، معمولاً بیشتر از همه عشق و توجه میگیرن!
تا حالا با خودت فکر کردی چرا؟
اینجاست که میرسیم به یه حقیقت اساسی:
دو نوع خواستن وجود داره.
یکی خواستن از روی کمبود،
یکی خواستن از فراوانی و عشق.
وقتی از روی کمبود میخوای، انگار داری به کائنات میگی:
«من ندارم! من ناقصم! من باید یه چیزی بیاد تا کامل شم!»
و جهان هم همون کمبودو بیشتر بهت میده.
مثلاً:
"پول ندارم، نیاز دارم پول دربیارم"
"من یه پارتنر میخوام، خیلی تنها هستم"
"شغل میخوام، دیگه تحمل ندارم"
ته همهش میرسی به یه حلقهٔ تکراری که یا هیچی نمیگیری، یا وقتی هم میگیری، با ترس از دست دادنش نابود میشی.
پول درمیاری ولی همیشه ته دلت میلرزه: "نکنه تموم شه؟" پارتنر پیدا میکنی ولی همش نگران از دست دادنی. شغل پیدا میکنی ولی حس میکنی گیر افتادی و آزادی نداری.
حالا یه بار دیگه گوش کن:
تو واقعاً نه نیاز به پول داری، نه پارتنر، نه حتی شغل.
تو یه چیز خیلی مهمتر کم داری:
حس بینیازی. حس فراوانی.
وقتی این حسو بسازی، همهچی عوض میشه.
همون لحظهای که از ته قلب حس میکنی کامل هستی،
پول، پارتنر، شغل، موفقیت…
همه میان، ولی نه برای کامل کردنت، برای همراهی کردنت توی مسیر.
و حدس بزن چی میشه؟
پولی درمیاری که واقعاً ازش لذت میبری
کاری میکنی که عاشقشی
و یه آدم کنارته که با جون و دل کنارت مونده، نه از روی نیاز، بلکه از روی عشق ❤️
