چند مایل قبل از رسیدن دانوب به بوداپست ، این رودخانه به سمت جنوب می چرخد و به موازات یکی از قوی ترین شاخه های آن ، تیسا ، در فاصله 70 مایلی شرق جریان می یابد. بین آنها قسمت مرکزی دشت مجارستان بزرگ قرار دارد. بدون مانع طبیعی ، این علفزار وحشی در بیشتر تاریخ گذرگاهی برای سربازان بوده است.
در امتداد منطقه مرزی پر تنش ، آنها میراث آشپزی از خود به جا گذاشتند از جمله کافه ها ، شیرینی های لایه نازک که امروزه به عنوان اشترودل شناخته می شوند و گیاهان فلفل قرمز و چندین مورد غذای لذیذ دیگر.
در اواخر قرن نوزدهم ، مجارستانی ها انواع جدیدی از فلفل قرمز را پرورش دادند ، راه هایی برای پردازش آنها پیدا کردند و ادویه مشخص خود ، پاپریکا را ایجاد کردند که امروزه یکی از بهترین سوغات مجارستان است.
آنها این پودر قرمز را روی حتی نان و گوشت خوک یا پنیر تازه هم می پاشند و همچنین از آن به وفور در غذای ملی مجارستان یعنی گولاش استفاده می کنند به طوریکه در خارج از مجارستان، تقریبا هر غذایی که پر از پاپرپیکا باشد را به نام گولاش می‌شناسند.
گولاش، یکی از شناخته‌شده‌ترین غذاهای مجارستانی است ولی برخلاف آنچه همه می پندارند این یک خورش نیست بلکه سوپی مقوی و سالم، است که همه کسانی که در تور مجارستان شرکت می کنند و به این کشور اروپایی سفر می کنند حتما آن را امتحان می کنند.
کلمه (gulyás)گولاش در زبان مجاری به معنای گاوچران است و این غذا در اصل توسط گاوچرانان قرن نهمی خلق شد؛ افرادی که گوشت گاو را با نور خورشید خشک می‌کردند و سپس این تکه گوشت خشک‌شده را در کمی آب می پختند و سپس با تکه‌های بزرگی از نان سفید می خوردند.
امروزه ، گولاش هنوز به عنوان یک غذای متمایز "مجارستانی" پخته می شود. این محل ، به ویژه در میان حامیان نخست وزیر ناسیونالیست ، ویکتور اوربان ، گاه مایه افتخار است و حتی بعنوان نشانه ای از استثنایی بودن مجارستان مورد توجه قرار می گیرد.
