نگاهی به گذشته های بسیار دور و با توجه به تجزیه و تحلیل ابزارهای کشف شده از قرون اولیه نشانگر این واقعیت است که انسان اولیه با استفاده از اصول فیزیکی که امروزه مبنای اصلی جوشکاری های مدرن را تشکیل می دهند، یعنی متصل نمودن فلزات به یکدیگر از طریق روی هم قراردادن لبه های گرم و ذوب شده و ضربه زدن چکش، مبادرت ورزیدند.
درواقع یکی از روش های قدیمی اتصالات، صنعت جوش می باشد که از گذشته انجام شده و مورد اهمیت واقع بوده. از اواخر دهه ۱۹۳۰ که ساخت پلها، جاده راه آهن، خیابانها، و نیز کشتی های اقیانوس پیما و غیره با روش جوش دان قطعات به یکدیگر با سرعت آغاز گردید تا به امروز که انسان مشغول ساختن فضا پیما، آسمان خراش، نیروگاه هسته ای و میکروپروسسرها و غیره می باشد، هنوز جوشکاری از روش های بسیار مهم اتصال بحساب می آید.
امروزه به جایی رسیده ایم که این تکنولوژی تا حد قابل توجهی از یک کاردستی خارج شده و بسوی اتوماسیون کامل پیشرفته است مثلاً استفاده از روباتها (Robbates) که توسط میکروپروسسرها عمل و کنترل جوشکاری را هدایت می کنند.
علاوه بر توسعه روش های جوشکاری، توجه خاصی نیز به بهره وری بالاتر، اقتصاد بهتر، آسانی کار، و قابلیت اطمینان بیشتر این روش ها مبذول گردیده است.
علیرغم توسعه روش های جوش در صنعت آن را به دو گروه عمده جوش های ذوبی و جوش های غیر ذوبی تقسیم می کنند که یکی از زیر گروه های جوش غیر ذوبی جوش های مقاومتی (Resistance Welding) می باشد که آن نیز خود به چهار روش تقسیم می شود.
۱- نقطه جوش
۲- جوش برجسته
۳- درزجوش
۴- سر به سر
دستگاه نقطه جوش به دو طرح کلی ثابت (ایستگاهی) و سیار (قابل حمل) می باشد که دارای مشخصات زیر است:
۱- وجود ترانسفورماتور کاهنده جهت ایجاد جریان بالای مورد نیاز جوشکاری
۲- تابلو کنترل جهت کنترل دقیق زمان جریان دهی و شدت جریان مورد نیاز
۳- بدنه فلزی دستگاه متناسب با نوع کاربرد آن ایستگاهی یا سیار
۴- دارای ادوات ساخته شده از فلزات رنگی جهت انتقال جریان و فشار از ترانسفورماتور به قطعه کار (فکها و بازوها)
۵- دارای سیلندر بادی یا هیدرولیکی یا سروموتو جهت ایجاد فشار مورد نیاز جوشکاری
۶- لزوم وجود مدارهای آب گردش در کلیه قسمت های دستگاه جهت حفظ راندمان کاری
