راستش دیروز می خواستم در مورد ۱۶ آذر بنویسم، اما چون چیز زیادی در موردش بلد نبودم و هم اینکه دل و دماغش را نداشتم ننوشتم. یعنی خودم را متقاعد کردم که ننویسم. مگر آدم در مورد هر چیزی باید بنویسه، اصلا مگه هر کسی میتونه در مورد هر چیزی بنویسه، حالا موضوع به روز هست و تو هم ایده دونت همیشه خالی، دلیل نمیشه موضوعی رو انتخاب کنی که از پسش برنیای. اما این موضوع ول کنم نبود و سمج شده بود توی ذهنم. این بود که یه سرچ سریع زدم ببینم چی به چی بوده، نه این که ندانم، حافظه یاری نمیکنه.
روایاتی از ۱۶ آذر سال ۱۳۳۲ دیدم، یعنی درست ۶۹ سال پیش.
صبح روز ۱۶ آذر ۱۳۳۲، گارد برای اولین بار وارد صحن دانشگاه شد تا فریاد مخالفان را در گلو خفه کند.
کاش هیچ وقت این اولین بار اتفاق نمی افتاد، خوب نوشته شده بود، زیادی خوب بود، من حتی تحمل خواندنش را نداشتم از ورود گارد و ملاحظه دانشجویان و سکوت و حفظ آرامش تا انفجار اولین شعار از دهان دانشجویی و شلیک رگبار مسلسل در دانشکده فنی، به خون کشیده شدن صحن دانشگاه و سه شهید دانشجو ، سه قطره خون که این روز و این سنت را ماندگار کرد، همه را نوشته بود، حتی خواندنش حالم را بد کرد، نمی دانم چه حالی است، غصه، اضطراب یا خشم. دلم به حال خون هایی که به ناحق ریخته میشود می سوزد، اما من چه می توانم بکنم. من که حتی تحمل شنیدن این چنین اخبار را ندارم آن هم پس از ۶۹ سال.
درست روز بعد از واقعه ۱۶ آذر، نیکسون به ایران آمد و در همان دانشگاه، در همان دانشگاهی که هنوز به خون دانشجویان بی گناه رنگین بود دکترای افتخاری حقوق دریافت کرد. صبح ورود نیكسون یكی از روزنامهها در سر مقاله خود تحت عنوان «سه قطره خون» نامه سرگشادهای به نیکسون نوشت. در این نامه سرگشاده ابتدا به سنت قدیم ما ایرانیها اشاره شده بود که «هرگاه دوستی از سفر میآید یا کسی از زیارت بازمی گردد و یا شخصیتی بزرگ وارد میشود ما ایرانیان به فراخور حال در قدم او گاوی و گوسفندی قربانی میکنیم؛ آنگاه خطاب به نیکسون گفته شده بود که «آقای نیكسون! وجود شما آن قدر گرامی و عزیز بود كه در قدوم شما سه نفر از بهترین جوانان این کشور یعنی دانشجویان دانشگاه را قربانی کردند»
...
اینها تنها دل نوشته ای است ناتمام، قلمی حماسه نویس می خواهد تا شرح این ماجرای تاتمام را بنویسد.
...
