منصور سجاد
رابین وود در ابتدای نقد "تماشای دوباره " میگوید میخواهم با نقد روانکاوانه اثر شروع کنم اما عملا متن با نقد فرمی شروع میشود و تدوین ، نماها و حرکت دوربین در صحنه اول نقد میشود و سپس فیلم از لحاظ روانکاوانه بررسی میشود و شخصیت های سکانس اول را نمایندگان سه عامل اصلی تحلیل فرویدی میداند
برای بررسی سکانس دوم نیز ابتدا بررسی فرمی میشود و با یررسی نماها شروع میشود و مجدد این سکانس نیز بررسی روانکاوانه میشود و درباره نقش مادرانه میچ از دیدگاه روانکاوی صحبت میشود
گفته های رابین ود در بررسی سکانس اول و دوم باهم تناقض دارد. دربررسی سکانس اول با توجه به اینکه رهایی اسکاتی از سقوط نمایش داده نمیشود این احتمال را مطرح میکند که سقوط در رویای اسکاتی بوده و واقعی نیست و انتزاعی است اما در ادامه آزاد شدن اسکاتی از شر کرستی که از زمان سقوط به تن دارد را تحلیل میکند و به این نکته توجه نشده که قبلا تاکید کرده صحنه سقوط در ذهن اسکاتی است
در این قسمت کرست اسکاتی را به عنوان نمادی از آزاد نبودن میداند که اسکاتی از آن آزاد میشود و فیلم از جنبه نماد شناسانه نقد شده است
نقد با تحلیل نمادها ادامه پیدا میکند و خروج اسکاتی از نیروی پلیس را نماد خروج از قانون معرفی میکند
این روش در بررسی سایر سکانس های فیلم نیز ادامه پیدا میکند
میتوان گفت رابین ود سکانس های مختلف را از لحاظ فرم و زوایای دوربین و نماها بررسی میکند و سپس آن سکانس را از دید روانکاوی بررسی میکند و در هر صحنه نیز نمادهای مورد استفاده معرفی میشود
همچنین در صحنه ای که به حضور مچ پرداخته است حضور او از دید فمینیستی بررسی میشود
به طور کلی میتوان گفت نقد رابین ود ، نقدی با رویکردهای مختلف است و اثر از چند دید گوناگون بررسی میشود
