نقدی بر عملکرد مدیریت شهری تهران در احداث ادامه اتوبان یادگار امام تا میدان فتح واقع در اراضی پادگان نظامی جِی
مقدمه
مشکلات تهران معاصر دامنه مختلفی از معضلات کالبدی و محیط‌زیستی تا اجتماعی و اقتصادی را در بر می‌گیرد. برای نمونه سطح وسیع بافت‌های فرسوده و روند کاهشی جمعیت پذیری و مشکلات اجتماعی آن‌ها از یک سو و از سوی دیگر کیفیت نازل ساختمان‌ها، خطر زلزله و سختی خدمات‌رسانی از مسائل بزرگ تهران است. همچنین کمبود فضای سبز و باز، از هم گسیختگی شبکه‌های اکولوژیک شهر، ضعف عرصه‌های زندگی اجتماعی در بسیاری مناطق، تسلط خودروهای شخصی و ترافیک و آلودگی ناشی از آن بر شهر، ضعف زندگی پیاده، کمبود حداقل سرانه خدمات عمومی و غیره قسمت دیگری از این مشکلات است.
در این میان، اجرای قانون جابه‌جایی پادگان‌ها که بخش‌های زیادی از سطح شهر تهران را در برگرفته‌اند، فرصتی استثنایی و غیرقابل بازگشت برای دستیابی به فضاهای باکیفیت و انسان محور را در اختیار مدیریت شهری قرار داده‌است. قانون جابجایی پادگان‌ها از عرصه‌های شهری، قانونی است که هدف از تصویب آن، استفاده از ظرفیت‌های این اراضی در توسعه خدمات شهری برای افزایش کیفیت زندگی شهرهای بزرگ بوده است. یکی از این پادگان‌ها، «پادگان جِی» در منطقه ۹ شهرداری تهران است. این منطقه با توجه به ریزدانگی و تراکم بالای ساختمان، با مشکل کمبود شدید فضاهای سبز و باز در سطح منطقه روبرو است. جابه‌جایی پادگان جِی و افزوده شدن زمین‌های این پادگان می‌تواند در راستای ارتقای کیفیت زندگی این منطقه کمک شایانی نماید. اما تصمیمات ترافیکی گرفته شده در این منطقه هدف اصلی جابه جایی این پادگان که همان توسعه فضای باز و سبز منطقه هست را زیرسوال می‌برد. در ادامه در نقد تصمیمات شهرداری پرسش‌هایی مطرح می‌شود که امید است تصمیم‌گیران این حوزه را به پاسخگویی و واکنش وادارد.
خوانش بستر مجموعه جِی
محدوده اراضی پادگان جِی به مساحت حدود ۶۸ هکتار در ناحیه یک منطقه ۹ شهرداری تهران واقع شده‌است (نقشه شماره ۱). طرح‌های بالادست مرتبط با طرح راهبردی توسعه مجدد اراضی پادگان جِی، طرح‌های جامع شهر تهران، طرح تفصیلی منطقه ۹ و طرح موضعی مربوط به خود حوزه‌های همجوار می‌باشد. در چشم انداز طرح تفصیلی در رابطه با آینده منطقه ۹ چنین می‌خوانیم:
با انتقال کاربری‌های غیرلازم و تمهید فضاهای سبز و باز و خدمات شهری مورد نیاز به جای آن‌ها، منطقه از ویژگی مکان تبادل وسیله و تغییر مسیر عاری خواهد شد و آلودگی‌های محیطی به حداقل تقلیل می‌یابد. با توسعه و تکمیل شریان‌های شرقی- غربی و شمالی- جنوبی، استخوان‌بندی منطقه شکل خواهدگرفت و با وجود سلسله مراتب دسترسی و پراکنش متناسب کاربری‌های خدماتی در سطح منطقه، تصویر روشنی از سازمان فضایی منطقه به دست خواهدآمد. مرکز منطقه شاداب و با طراوت می‌گردد و زندگی شایسته شهری در آن جاری می‌شود (طرح تفصیلی منطقه ۹ تهران، ۱۳۸۴).
در این تعریف استخوان‌بندی تنها به معنی انسجام شبکه حمل و نقل ماشین‌محور است و صحبتی از انسجام حمل‌و‌نقل عمومی، انسجام منظر مجموعه و زیرساخت‌های آن، شبکه اکولوژیک شهر و … نیست. همچنین معیارهای متضمن شادابی و طراوت منطقه معرفی نشده‌اند.
پس از تصویب قانون انتقال پادگان‌ها به خارج از شهر تهران اقدامات انجام شده برای توسعه اراضی جِی را می توان به صورت زیر برشمرد:
همان‌طور که در طرح‌ها و اقدامات انجام شده بالا می‌توان دید، تمامی این اقدامات با رویکرد توسعه کل اراضی جِی که شامل اراضی وزارت دفاع و اراضی ارتش می‌باشند تهیه شده‌است. دلیل این موضوع آن است که در سال‌های اولیه شروع فرآیند توسعه مجدد اراضی جِی، مدیران ارشد دخیل در تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی از طرف ارتش و وزارت دفاع قصد مشارکت در توسعه این اراضی را داشتند. اما با گذشت زمان و مشخص‌شدن پیچیدگی‌های موجود بر سر راهکار مشارکت در توسعه کل اراضی جِی، هر یک از این ارگان‌ها تصمیم گرفتند با احترام به اسناد مصوب به ویژه سند مصوب کمیسیون ماده ۵، به صورت مستقل اقدام به تهیه برنامه و طرح اجرایی در اراضی تحت مدیریت خود نمایند. اولین اشکال اینجا وارد می‌شود که متولیان توسعه شهری چگونه اجازه می‌دهند تا هرکدام از مالکان تصمیمات شخصی برای حوزه خود بگیرد؟ مگر تمامی طرح‌های مذکور در جهت برنامه‌ریزی یکپارچه این مجموعه تعریف نشده‌بودند؟
یکی از ویژگی‌های اراضی پادگان جِی، وجود انبوهی از درختان چنار قدیمی است که قدمت آن‌ها به بیش از ۵۰ سال می‌رسد. وجود این درختان با توجه به قرارگیری این اراضی در غرب تهران و در مسیر بادهای آلوده غرب، برای وضعیت هوای تهران از اهمیت زیادی برخوردار است. اما به نظر می‌رسد نه تنها درختانی را که به دلیل قرارگیری در پادگان جِی ندیدیم، دیگر نخواهیم دید، بلکه از کارکرد این جنگل انبوه در بهبود هوای شهر تهران نیز در آینده خبری نخواهدبود. دلیل این موضوع، اجرای پروژه اتصال بزرگراه یادگار امام به میدان فتح است، پروژه‌ای که بارها و بارها شهردار تهران در رسانه‌های مختلف به آن اشاره کرده‌است. مسیر این پروژه درست از میان انبوه درختان کهنسال چنار درون مجموعه که به جنگل معروف است، می‌گذرد. شهرداری نیز به منظور کسب موافقت سازمان محیط‌زیست در رابطه با اجرایی کردن این پروژه پیشنهاد عبور آن از ارتفاع زیرریشه درختان را داده بود که البته این تصمیم به دلیل عدم کارشناسی درست با توجه به معضلات فنی محقق نگردید و به روی سطح انتقال یافت با این توجیه که درختان به جای قطع جا به جا خواهندشد. و در چند ماه اخیر این کار انجام شده‌است. به فرض که جابجایی این درختان کاملا اصولی انجام شود و این درختان کهنسال در جایی دیگر پای‌بگیرند، چه فایده که باز هم شهروندان بافت‌های فرسوده پیرامون این اراضی از دیدن و استفاده از فضای متبوع آن‌ها محروم مانده اند. چراکه عملا تصمیم اتخاذ شده انسجام فضای بالا و پایین اتوبان را مخدوش ساخته و یک محور تاریخی-طبیعی را ویران کرده‌است. و فضای برجای‌مانده کیفیت فضایی پیشین را از دست داده است. حال این سوال مطرح می‌شود که تصمیم‌گیری‌های پیرامون توسعه شبکه حمل و نقل خودرو محور با چه سازو کاری صورت می‌پذیرد؟ و بر اساس کدام مطالعه علمی اولویت به جابه‌جایی درختان و احداث ادامه بزرگراه می‌رسد؟
نتیجه گیری
در حال حاضر سطوح ارزشمندی در محدوده اراضی پادگان جِی در قالب فضای سبز وجود دارد که حفظ آن‌ها ضروری است. با توجه به حضور این سطوح سبز وسیع، بخش بسیار مهمی از سازمان بصری ارزشمند این اراضی، ناشی از همین پوشش گیاهی موجود است. مهمترین عنصر با ارزش در سازمان بصری اراضی مورد طراحی، راستاهای سبز ایجاد شده از طریق کنار هم قرارگیری درختان کهنسال چنار است. با این شرایط پرسش های پیش‌رو همچنان بی‌جواب مانده‌اند:
در این راستا منابع مختلفی مورد بررسی قرارگرفته‌است اما متاسفانه دلیل قاطعی یافت نشد. اگر گسترش لجام گسیخته اتوبان‌ها و جاده‌ها پاسخ ترافیک کشنده تهران بود تاکنون این معضل حل شده‌بود. آیا بهتر نیست بودجه این قبیل پروژه‌ها صرف توسعه و ترمیم زیرساخت‌های سبز و حمل و نقل عمومی به ویژه در مناطق ریزدانه‌ای چون منطقه ۹ گردد؟
منابع
