طراحی گرافیک در ایران، مسیری پر از دگرگونی و تحول بوده است. اگرچه مفهوم «گرافیک» به شکل امروزی آن در قرن بیستم رواج یافت، اما ریشههای آن را میتوان در نگارگری، خوشنویسی، و تزئینات بصری هنر ایرانی جستوجو کرد. با ورود صنعت چاپ در اواسط قرن نوزدهم، نخستین بستر برای شکلگیری طراحی گرافیک مدرن در ایران فراهم شد. در دوران قاجار، چاپ سنگی باعث شد ترکیب تصویر و متن بهصورت گسترده وارد حوزه انتشارات شود. در این دوره، هنرمندان با مهارت در خوشنویسی و نقاشی، نخستین آثار گرافیکی را به وجود آوردند؛ آثاری که بیشتر جنبه تزئینی و اطلاعرسانی داشتند.
در دهه ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰، با گسترش صنعت چاپ افست و شکلگیری مؤسسات تبلیغاتی، طراحی گرافیک در ایران وارد مرحلهای حرفهایتر شد. این دوران را میتوان نقطه شروع واقعی فعالیت طراحان گرافیک بهعنوان یک شغل مستقل دانست. هنرمندانی چون مرتضی ممیز، قباد شیوا و فرشید مثقالی نقش کلیدی در تثبیت هویت گرافیک ایرانی داشتند. آنها با ترکیب سنتهای تصویری ایران با اصول مدرن طراحی غرب، سبکی متمایز خلق کردند که تا امروز الهامبخش نسلهای بعدی است.
با انقلاب ۱۳۵۷ و تغییرات فرهنگی پس از آن، گرافیک ایران بیشتر به سمت طراحی پوسترهای اجتماعی و مذهبی گرایش یافت. در دهه ۱۳۷۰، آموزش آکادمیک طراحی گرافیک در دانشگاهها باعث شد نسل تازهای از طراحان با دانش نظری و مهارتهای فنی وارد بازار شوند. همزمان رشد نشریات، تبلیغات تلویزیونی و بستهبندی محصولات تجاری، زمینه فعالیت طراحان را گسترش داد.
در دهه ۱۳۹۰، با گسترش فضای دیجیتال و شبکههای اجتماعی، طراحی گرافیک ایران وارد عصر تازهای شد. نرمافزارهای تخصصی، دسترسی گسترده به اینترنت و ظهور پلتفرمهایی مانند اینستاگرام، باعث شدند بسیاری از طراحان مستقل بتوانند بدون وابستگی به شرکتهای تبلیغاتی فعالیت کنند. امروز مرز میان طراحی گرافیک چاپی و دیجیتال تقریباً از میان رفته و مفاهیمی چون طراحی رابط کاربری (UI) و تجربه کاربری (UX) جای خود را در بازار کار باز کردهاند.
در مجموع، مسیر طراحی گرافیک در ایران از هنر سنتی تا فناوری دیجیتال، بازتابی از تعامل فرهنگ، اقتصاد و فناوری است. اکنون طراحان گرافیک ایرانی نهتنها در داخل کشور، بلکه در سطح بینالمللی نیز حضور فعال دارند و با حفظ هویت بصری ایرانی، در حال شکلدادن به چهرهای تازه از طراحی معاصر هستند.
