Attention Deficit Hyperactivity Disorder
سندرم کم توجهی بیش فعالی
از بدو تولد با فرده. بیماری روانی نیس. تفاوت در ساختار بیولوژیکی مغزه که باعث این سندرم میشه. افراد مبتلا به این سندرم نسبت به آدمای عادی گیرنده های کمتری برای جذب دوپامین دارن. دوپامین یا هورمون رضایت! هنوز علت دقیقی برای این سندرم کشف نشده. ینی اینکه چی میشه که اینطوری میشه و این اتفاق برای مغز میوفته. جالب اینه که بدونین در اروپا و امریکا این سندرم به عنوان یه Disability شناخته شده که در محیطهای کاری لحاظ میشه. نه اینکه حالا چیز خاصی باشه ها ولی افراد مبتلا واقعن دشواریهایی دارن که باید در محیط کاری برای آرامششون لحاظ بشه تا بهترینشون رو برای اهداف سازمانی و فردی بروز بدن. یه سری نکات هست که من تیتر وار میگم:
1- معمولن در کودکی تشخیص داده میشه
2- معمولن کودکان مبتلا به این سندرم در بزرگسالی هم اون رو دارن اما مواردی هم بوده که با بزرگسالی این سندرم ناپدید شده در اونها
3- تشخیص اون در بزرگسالان دشوارتره چون علائمش با کودکی متفاوته
4- در بین مردان شایعتره و تشخیصش برای مردان راحتتر از خانمهاست
5- درمان نمیشه اما قابل کنترله (دارو- مهارتهای رفتاری و ترکیب هردو)
6- طبق آمار جهانی کمتر از 8 درصد مردم به این سندرم مبتلا هستن که بطور میانگین مردا سه برابر بیشتر از زنها به این سندرم مبتلا میشن
باید بگم اون چیزی که حال این افراد رو بدتر میکنه عدم درک از طرف اطرافیان، قضاوتها و برچسب زدن دیگرانه که باعث میشه بیماری های روانی مثه اضطراب، افسردگی، خود کم بینی و ... اضافه بشه و این آدما را به فروپاشی روانی برسونه.
حتی باید بگم که به دلیل ناشناختگی در ایران، میتونین تمسخر و همزادپنداری بیمارگونه رو به موارد فوق اضافه کنین!
در پست بعدی به علائم و نحوه تشخیص این سندرم اشاره میکنم.
