به جون شما نباشه، جون خودم، من آدم ساده زیستِ کم خواهِ راحتی هستم. نه تنها خودم، که شوهر و بچه هامم مثل خودم اهل هیچ چیز لاکچری طورِ عجیب و غریبی نیستن.
ما چهار تا کلا نه برند پوشیم، نه برند شناسیم، نه برامون مهمه بقیه چی دارن نه برامون مهمه بقیه در موردمون چی فکر می کنن.
?تنها هزینه هایی که هر چهار نفرمون می کنیم و جزو اصول زندگیمونه، به جز خورد و خوراک معمولی، هزینه ی کتاب و آموزش و ورزشه. ولی مثلا بریم وام بگیریم که ماشین عوض کنیم، هرگز.
امروز دل و دماغ نداشتم، دوستان و همکارام کرونا گرفتن، خواهر عزیز دردانه دوستم فوت شده،مردم خوزستان آب ندارن بخورن، مردم سیستان و بلوچستان هیچی ندارن، کلا همه جا بوی تلخی و ناراحتی میاد، مردم تو کمترین نیازهاشون دچار مشکل هستن.
بلیط ماموریتمو لغو کردم، شرکت نرفتم، تلفنها را یه در میون جواب دادم، کتاب خوندم و سیگار کشیدم. اصلا خوب نبودم. گاهی هم فقط تو اینستاگرام صدای فریاد پیرزن جنوبی را که بی آب بود می شنیدم.
بچه ها غذای فست فود هوس کرده بودن.
لجم می گیره تو این وضعیت وانفسا که اکثریت نون ندارن بخورن ما غذای بیرون بخوریم. از کتابفروشی تماس گرفتن که کتابی که سفارش دادم، برام آوردن. به بچه ها گفتم میرم کتاب می خرم و میام. سر خیابون خر شدم. کودکان کار را می دیدما. صدای فریاد پیرزن جنوبی تو گوشم بودا، پیرمرد واکسی سر کوچه را دیدما ،ولی بازم کنار فروشگاه مواد پروتئینی پارک کردم. چهار تا گوشت همبرگر حاضری خریدم، از سوپری چهار تا نون باگت و نوشابه، بعدش که اومدم خونه، دیدم نمی تونم همبرگرها را بپزم. دیدم چه گناه نابخشودنی کردم که مردمم تشنه و گشنه هستن و من وایسم همبرگر بپزم.
خواهش کردم شوهرم بپزه. میون بچه هام که داشتن گوجه و خیارشور خرد می کردن و با هم شوخی می کردن نموندم. اومدم تو بالکن سیگار گیروندم.
بعدش مثلا برای اینکه خودمو تطهیر کنم گفتم چهار تا همبرگر با نون و نوشابه شد صد و ده هزار تومن، اگه از بیرون می گرفتیم خیلی گرون تر می شد!
شام حاضر شد.ولی یه چیزی جور نبود.نصف همبرگر کوفت کردم. هیچ چیز جور نبود. حق نداشتم تو این موقعیت همبرگر بخورم. چه فرقی می کنه همبرگر پخته و گرونتر با گوشت همبرگر و پختن تو خونه و ارزون تر؟ هیچی جور نیست.
خجالت می کشم. خجالت بکشیم. باز گروه گروه دارن آب معدنی جمع می کنن، خنده دار نیست؟ تکراری نشده؟ نصف همبرگری که خوردمو چیکار کنم؟
