فناوری مجازیسازی در دهه 1970 میلادی توسط IBM اختراع شد. شرکت IBM توانست ابزاری را ایجاد کند که به کاربران مختلف اجازه میداد که منابع یک رایانه واحد را به اشتراک بگذارند. در طول سه دهه بعد، قدرت پردازندهها تقریبا هر 18 ماه دو برابر میشد. در اواسط دهه 2000 اینترنت به سرعت در حال رشد بود و بسیاری از کسب و کارها به سرمایهگذاری بر روی فناوریهای رایانهای روی آوردند. در همین زمان بود که فناوری مجازیسازی به سطحی رسیده بود که هایپروایزرها میتوانستند با به اشتراکگذاری سختافزار و نرمافزارها به صورت کارآمد، ماشینها و سرورهای مجازی با قابلیت اعتماد بالا ایجاد کنند. قبل از هایپروایزرها، به طور معمول برنامهها خودشان بر روی سرورهای فیزیکی اجرا میشدند که با این روش به طور متوسط فقط حدود 15 درصد از ظرفیت سرورها استفاده میشد. به طور مثال با ایجاد چهار سرور مجازی بر روی یک سرور فیزیکی و به اشتراکگذاری منابع، می توان از حدود 60درصد از ظرفیت سرور بکار گرفت.
یک سرور مجازی (virtual private server- VPS) عملکردی مشابه سرور فیزیکی دارد؛ اما نرمافزار مجازیسازی اجازه میدهد تا منابع آن از سیستم فیزیکی انتزاع شود. هر سرور مجازی میتواند سیستم عامل، برنامهها و بارهای کاری خود را بدون تاثیر بر سایر منابع سیستم میزبان اجرا کند.
هنگامی که یک سرور مجازیسازی میشود، میتوان از ظرفیت سرور با نرخ بالاتر و کارایی بیشتری بهره برد. این ویژگیها، امنیت کاربران و دستیابی بهینه به دادهها را افزایش میدهد. به دلیل ایجاد دسترسی ایمن و کارآمد به دادهها میتوانند بهرهوری را تا حد زیادی افزایش دهند. سرورهای مجازی همچنین باعث حفظ منابع IT سازمان شده و مدیریت سرور را متمرکز میکند. سه نوع مجازیسازی عبارتند از: مجازیسازی کامل، پارامجازیسازی و مجازیسازی در سطح سیستم عامل.
در این نوع از مجازیسازی از هایپروایزر استفاده میشود. هایپروایزر یک لایهی نرمافزاری است که تمام ارتباطات بین سرور فیزیکی و CPU را هدایت میکند. مسئولیت اصلی هایپروایزر مدیریت ظرفیت سرور فیزیکی و هدایت ترافیک به سرورهای مجازی برای اجرای برنامههای مشخص است.
این نوع از مجازیسازی کل شبکه سرورها اعم از فیزیکی و مجازی را در برمیگیرد تا به عنوان یک واحد یکپارچه با هم کار کنند. این نوع مجازیسازی، سیستم عاملها را مدیریت میکند و فقط از هایپروایزر برای توان پردازشی محدود استفاده میکند.
این نوع مجازیسازی نیازی به هایپروایزر ندارد، زیرا سیستم عامل میزبان خود مسئولیت مدیریت ظرفیت را بر عهده میگیرد. تنها شرط لازم برای این نوع مجازیسازی این است که همه سرورهای مجازی روی هاست باید از یک سیستم عامل استفاده کنند.
افزایش ظرفیت قابل استفاده یکی از مزایای اصلی سرور مجازی است؛ زیرا ظرفیت دیگر به منابع موجود در یک سرور محدود نمیشود. هنگامی که از مجازیسازی در سرورها استفاده نمیشود، قدرت پردازشی آنها تا حد زیادی کمتر است؛ زیرا بارهای کاری تنها بر روی بخش کوچکی از هر سرور در شبکه توزیع میشود و بیشتر منابع به دلیل اینکه سرورها به طور کامل درگیر نیستند، به هدر میروند.
تقریبا بلافاصله پس از مجازیسازی متوجه کاهش هزینههای عملیاتی خود میشوید. با چند برابر شدن سرورها و افزایش ظرفیت، میتوانید حجم کاری بیشتری را با ماشینهای کمتری انجام دهید. این امر باعث افزایش کارایی عملیاتی و کاهش هزینهها میشود.
با استفاده از سرورهای مجازی بارهای کاری به طور موثری تخصیص داده میشوند و وظایف بلافاصله در سراسر شبکه پراکنده میشوند، زیرا این وظایف توسط سرورهای مجازی دریافت میشوند. هر سرور مجازی به عنوان یک سرور مستقل عمل میکند و به آن اجازه میدهد تا دادهها را پردازش کند و برنامهها را به راحتی بر روی سیستم عامل مستقل خود اجرا کند.
سرورهای مجازی اجازه میدهند تا برنامهها به طور مستقل بر روی هر سیستم عامل اجرا شوند و باعث عملکردی سریعتر و مطمئنتر میشوند.
از میزبانی وب گرفته تا سرور بازی، میتوان گفت که سرورهای مجازی دارای کاربردهای بسیار متنوعی هستند. ما در مقاله دیگری به صورت اختصاصی به معرفی کاربردهای VPS پرداختیم که در صورت علاقه میتوانید، آن را مطالعه کنید. در ادامه به طور خلاصه با کاربردهای سرور مجازی آشنا خواهید شد.
میزبانی یا هاستینگ وب رایجترین کاربرد سرورهای مجازی میباشد. VPSها به خاطر مزایای متعددی (مقیاسپذیری آسان، امنیت بالا، مقرونبهصرفه بودن، سرعت بالا، …) که دارند، تبدیل به گزینهای محبوب در میان دارندگان سایت شدهاند. سرورهای مجازی همچنین از زبانهای برنامهنویسی، سیستمهای مدیریت پایگاهداده و پروتکلهای مبتنی بر وب مختلفی پشتیبانی میکنند.
میتوان از VPSها به عنوان سرور بازی نیز استفاده کرد که البته بهتر است برای انجام اینکار از یک سرور مجازی قدرتمند استفاده کنید زیرا ممکن است تعداد بازیکنان به یکباره افزایش پیدا کند و سرور بازی شما دچار مشکل شود.