این یکیو کاملا دلی مینویسم
چند وقته چیزی ننوشتم ، نمیدونم چرا !
نمیدونم چرا از به اشتراک گذاشتن افکارم با دیگران میترسیدم .
شاید از قضاوت شدن یا شاید از خود افکارم میترسیدم به هر حال نمیدونم.
هیچکسی نمیدونه بقیه درگیر چی هستن !
شاید درد یه نفر از نظر ما کوچیک باشه ولی حقیقت اینه که هرکس به اندازه ظرفیت خودش درد میکشه :)
درد هرکسی برای خودش درد بزرگیه ...
غم نخریدن عروسک مورد علاقه برای یه دختر بچه برای اون به اندازه غم الان من و تو دردناکه ...
هر دردی زمانی برای درمان داره . توی زندگی باید درد رو پذیرفت ...
واقعیت تلخ یا شیرین ، واقعیته و چه تو بپذیری و چه ازش فرار کنی ماهیت حقیقت و واقعیت اون تغییری نمیکنه 🌿
پس بهتره بپذیری ...
پذیرش هر درد و تسکینش زمانی داره برای خودش مثلا وقتی آدم انگشت کوچیکه پاش به پایه مبل گیر میکنه فقط شاید به اندازه ده ثانیه بگه آخ و درد تمام شده !ولی اگه کسی از عزیزانشو از دست بده ممکنه تسکین این درد و پذیرشش ماه ها و حتی سال ها طول بکشه ...
هر رنجی به اندازه خودش نیازمند زمان برای تسکین هست .
نمیشه برای سرطان شربت سرماخوردگی تجویز کرد یا نمیشه برای سرماخوردگی شیمی درمانی تجویز کرد ...
هر دردی راهی برای آروم شدن داره ( راه درست و دائمی ) و این کاملا شخصیه .
خلاصه سخت نگیر رفیق !
بزار غم چند وقتی مهمونت باشه ، بزار زمان مورد نیاز برای تسکینت بگذره ...
رنج تو کوچیک نیست چون به اندازه ظرفیتی که داری ، داره تو رو اذیت میکنه و رنجت اونقدر بزرگ نیست که نتونی از پسش بربیای 🙃🤍🌿
