هربار صحبت از مغز می شود پای سلول های خاکستری هم وسط می آید و این باعث می شود فکر کنیم مغزمان خاکستری است در حالی که این طور نیست. بخشی از مغز سفید است و این به دلیل وجود نورون ها و سلول های کمکی به نام «گلیال» است. کار سلول های گلیال این است که همیشه حواس شان به سوخت و ساز بقیه سلول ها باشد. نورون ها هم پیام های عصبی را به دورترین نقاط بدن می فرستند و در واقعا یک جور کبوتر نامه بر فوق سریع هستند. قسمتی از مغز که در سیستم پاداش و حرکت نقش دارد به رنگ سیاه است، به ماده تیره ای که در این قسمت وجود دارد «نورو ملانین» می گویند، این نوروملانین ها ساختاری شبیه به رنگدانه های روی پوست و مو دارند، همان رنگدانه هایی که باعث می شود رنگ پوست و موی انسان ها این قدر با هم متفاوت باشد. توی مغز پر از رگ های خونی است که خب همین ها باعث می شوند مغز در بعضی نقاط به رنگ قرمز هم دیده بشود. شاید با خودتان بگویید پس چرا مغزهایی که توی شیشه الکل و در آزمایشگاه ها نگه داری می کنند به رنگ خاکستری یا کِرِم مات هستند، خب علتش این است که این مغزها دیگر زنده نیستند. مغز یک انسان زنده راکد نیست و خون در آن جریان دارد و واکنش های مختلف در آن اتفاق می افتد. قشری که در اطراف مغز است و از آن محافظت می کند هم رنگی گچی دارد و باعث می شود رنگ کلی مغز انسان زنده نسبتا روشن باشد.
این مطلب با نام نویسنده در صفحه جوانه روزنامه خراسان منتشر شده است.
