کنسانتره های خوراک، مواد مغذی را فراهم می کنند که علوفه به تنهایی قادر به تامین آن نیست. این امر به ویژه در مورد حیوانات با تولید بالا صادق است. بطور کل دو نوع خوراک کنسانتره وجود دارد: کربن دار (Carbonaceous) و پروتئینی (Proteinaceous).
• کنسانتره های پروتئینی یا “خوراک های پروتئینی” حاوی سطوح بالایی از پروتئین (بیش از ۱۵٪) هستند. به عنوان مثال می توان از کنجاله سویا، کنجاله پنبه دانه، بادام زمینی (بادام زمینی)، بذر کتان (دانه کتان)، کلزا، پنبه دانه، نارگیل، روغن نخل و تخمه آفتابگردان نام برد. کمیت پروتئین به طور کلی مهمتر از کیفیت پروتئین (محتوای اسید آمینه) در دام نشخوارکنندگان است، زیرا میکروارگانیسم های موجود در شکمبه، پروتئین بدن را خود تولید می کنند. دام پروتئین های اضافی را ذخیره نمی کند. پروتئین های اضافی توسط بدن یا می سوزد و یا (به عنوان نیتروژن) توسط کلیه ها دفع می شود.
• کنسانتره‌های کربنی یا خوراک‌های «انرژی» دارای کل مواد مغذی قابل هضم هستند، اما پروتئین کمی دارند (۱۱-۸ درصد). آنها شامل دانه های غلات – ذرت، جو، گندم، جو دوسر، ذرت خوشه ای(Milo) و چاودار یا گندم سیاه (ryo) هستند.
مواد تشکیل دهنده انواع کنسانتره دامی به شرح زیر است:
• غلات
• پروتئین های گیاهی
• پروتئین های حیوانی
• تفاله چغندرقند
• ملاس
• چربی
• ویتامین ها
• مواد معدنی
برخی از کنسانتره‌ها محتوای پروتئین بالا را کاهش می‌دهند. ترکیباتی که شامل پروتئین‌های گیاهی، اوره، ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری، اصلاح‌کننده شکمبه و سنگ آهک است که برای مخلوط شدن با غلات و علوفه طراحی شده‌اند، تا یک جیره کامل را تولید کنند.
نحوه مصرف کنسانتره دامی می تواند بنا بر رژیم غذایی متفاوت نشخوارکننده و مواد تشکیل دهنده کنسانتره متفاوت باشد. پس بسیار مهم است که حتما با یک متخصص تغذیه خوراک دام مشورت کنید.
