در ماه قبل، از تاریخ ۲ تیر تا ۳۰ تیرماه نمایشگاهی از آثار علی نصیر در گالری اُ برگزار شد. این نمایشگاه به مرور آثار این هنرمند پرداخته است. در این مجموعه بسیاری از آثار علی نصیر در طی سال‌های گوناگون جمع شده بود. درباره‌ی این نمایشگاه می‌توانید در چند سایت معتبر نیز مطالعه کنید؛ سایت‌هایی چون گالری اینفو؛ حرفه: هنرمند و درز.
بخشی از نوشته‌ی هدا اربابی با عنوان «بی‌درنگ؛ درباره‌ی نقاشی‌های علی نصیر» که در سایت حرفه: هنرمند منتشر شده که به نکته‌ی جالبی در مورد آقار او اشاره کرده است:
از خصلت‌های بارزِ بیشتر کارهای نصیر، به‌ویژه آنجا که پای پیکره‌های انسانی در میان است، مواجه‌کردن بیننده با حسِ گُذرندگی و عبور است. یک قدم از این هم پیش‌تر: نقاشی‌های او گویی صحنه‌هایی از مُصادف‌شدنِ رویدادهای گونه‌گون هستند که همچون تیله‌های غَلطان به هم برخورد می‌کنند، در لحظه بر مسیر هم اثر می‌گذارند و هریک دیگری را به سویی پرتاب می‌کند. در توصیف آثار علی نصیر به خصلت «شهری» و «امروزین» آن بسیار اشاره شده است. به کارهای او که نگاه می‌کنیم اما قابل تشخیص‌ترین شکل‌ها مربوط به آدم‌ها و گیاهان هستند، و آن‌قدرها هم اثری از ساختمان‌ها، پل‌ها، بزرگراه‌ها، یا حضور هر عنصر بارز دیگری از اَبَرشهرها نمی‌یابیم. با این وصف جا دارد بپرسیم پس چه ویژگی‌ای در آثار اوست که چه‌بسا بیش از نقاشانی که مستقیماً سازه‌های شهری را تصویر کرده‌اند، در بینندگانش چنین تداعی به‌وجود آورده است؟
