استقلال حرفه ای به این معناست که هرانسان مسئولیت تصمیمات خود را به عهده بگیرد حتی اگر دستورات مافوق باشد، کسی که تصمیم به انجام کاری گرفته خود شخص است پس مسئولیت آن هم با شخص می باشد.
مثلا اگر با کارفرما هم نظر نباشیم با گوش کردن به حرف او مشتری را نگه میداریم اما اگر اگر نظر مخالف و با پشتوانه ی علمی یا تجربه داشتیم، با رد کردن نظر کارفرما، به عنوان فردی حرفه ای شناخته می شویم و کسب اعتبار در یک حرفه، مفیدتر از حفظ یک مشتری است. نکته ی مهم این است که نظرات حرفه ای باید از روی تعهدکاری باشد نه تعصب رفتاری.
ما همشه با بهانه های مختلف استقلال حرفه ای خود را زیر سوال می بریم. نمونه هایی از این بهانه ها؛ من مأمور هستم و معذور یا در جایگاهی نیستم بتوانم به حرف مافوق عمل نکنم. یا این کار خلاف یا اشتباه عرف جامعه است و همه انجام می دهند. قانون یا واحد حقوقی حق قضاوت در این رابطه را دارد با اینکه میدانیم کار اشتباه است. کار اشتباهه من به کسی ضرر نمی رساند. اگر فکر کنیم میبینیم این کار نه درست است نه غلط(ناحیه خاکستری) و بسیاری از مثال های دیگر.
