شاگردی کردن یعنی با خاک کوزه های جدید بسازیم نه اینکه با خاک بازی کنیم یا مقبره بسازیم. شاگردی کردن تا به امروز باعث شده که علم و صنعت پیش برود. پس اهمیت آن از داشتن دانش و اطلاعات بیشتر است. برای اینکه شاگردی کردن یاد بگیریم اولین اصل اینه که مود ذهنی ما در مواجهه با محیط اطرافمون، مود دریافت باشه.
ذهن ما دارای دو مود دریافت و تحلیل است. مود دریافت حالتی است که به قصه گوش میدهیم، به تماشای تئاتر نشستیم یا به ماهی گیری رفته ایم. مغز فقط در حال دریافت بسته های اطلاعات است. در حالی که وقتی مغز در مود تحلیل باشد، در مقابل بسته های اطلاعاتی جدید گارد میگیرد و در تقابل با اطلاعات قبلی خودش است.
شاگردی کردن فضای تحلیل نیست. شاگرد تسلیم حرف و سخن استاد است حتی اگر استاد اشتباه بگوید یا زمان طولانی صرف آموزش شود. حتی در برخی مواقع ما در موضعی نیستیم که حرف کسی را تأیید یا رد کنیم یا نظر بدهیم. طبق همین نکته است که می گویند گاهی انفعال ناشی از درک و شعور است. استاد با هر سطحی از سواد و شعور، شاگرد در موضع ضعف است.
پس شاگردی کردن یعنی قرار گرفتن در معرض جریان پیوسته ی اطلاعات.
دنیای امروز محل بارش بسته های اطلاعاتی است. با گشتن در توییتر یا تلگرام یا هر شبکه ی اجتماعی، بسته های مفید یا غیرمفید اطلاعات را وارد مغز میکنیم، در حالی که یادگیری از طریق جریان های اطلاعاتی بهتر صورت میگیرد تا بسته های اطلاعاتی. جریان های اطلاعاتی مانند کتاب، قصه، فیلم و سریال می توانند ما را در مود دریافت نگه داشته و یادگیری را عمیق تر کنند.
یکی دیگر از اتفاقاتی که در فضای شاگردی اتفاق می افتد، درک شهودی از محیط اطراف است. مثلا در دانشگاه ها به جای حفظ کردن کتاب ها، بهتر است دانشجویان مطالعات موردی داشته باشند. مانند مطالعه ی سابقه ی مدیران و کارمندان.
همچنین مطلق نگری در فضای شاگردی معنایی ندارد. اینکه بگوییم یک قانون باید برای همه جابگو باشد اشتباه است. مثلا کار تیمی به طور کلی یک مهارت مفید برای هر کسب و کاری است اما ممکن است برای برخی کارها جوابگو نباشد.
چند راهکار مهم:
1.شاگردی تعویق قضاوت هاست. یعنی نسبت به مسائل پیش داروری نداشته باشیم.
2. همیشه دنبال قطعات و جریان های بزرگ اطلاعات بگردیم.
3. به جای مشارکت فعال، بهتر است مشارکت منفعل داشته باشیم.
4. در شاگردی، رفتار خمیری داشته باشیم و به دنبال تغییر همه چیز نباشیم و با جهان اطراف منطبق شویم.
5. ضعف های خودمان را در شاگردی کردن (مثلا شتابزدگی، دیدگاه تعصبی،...) بیابیم و آنها را رفع کنیم.
