هرچند ساخت دستگاهی بارفتارانسان گونه کار دشواری است ، تجهیز انسان به توانمندی های یک دستگاه آسان تر خواهد بود.
واژه ی سایبورگ برای اولین بار در سال 1960 توسط یک دانشمند استرالیایی به نام مانفرد کلاینز به کار رفت.منظور وی ارتقاع قابلیت همکاری انسان و دستگاه بود.اما درکل ، سایبورگ ، به چیزی که نیمی انسان و نیمی دستگاه است ، تغییر یافت.
تاکنون برای تحقق این هدف تلاش های فراوانی صورت گرفته است.اما مشکل اصلی در تفاوت های بنیادی میان فعالیت انسان و دستگاه می باشد.از آنجا که اعصاب انسان و رایانه هردو از نیروی الکتریسیته برای انتقال پیام استفاده می کنند ، راه حل ممکن ، برقراری ارتباط الکتریکی میان انسان و دستگاه های مکانیکی است.
به کمک این فناوری می‌توان انتظار داشت که بهبود بخشیدن بدن انسان به وسیله ماشین‌ها به امری عادی تبدیل می شود. ماشین‌ها می‌توانند ما را سریع‌تر، قوی‌تر و حساس‌تر نسبت به محیط پیرامون کنند.
استیو مان؛ اولین سایبورگ جهان
رایانه پوشیدنی (wear comp) توسط یک مهندس و هنرمند کانادایی به نام استیو مان ساخته شد.وی همواره ازاین رایانه استفاده می کند و می توان گفت که ویرکامپ بخشی از وجود او محسوب می شود.این دانشمند کانادایی بااستفاده از رایانه خود وارد اینترنت می شود ، تارنماهای ناخواسته را مسدود می کند و به دنیای ابررایانه ها قدم می گذارد.
استیو مان اولین سایبورگ جهان می باشد.اولین کسی که در تماس نزدیک با رایانه زندگی می کند و می تواند همه چیز وحتی خودش را از طریق عدسی چشمی آن ببیند. رایانه ی پوشیدنی نوع جدیدی از کارهای مشترک انسان - رایانه را امکانپذیر می سازد . ویژگی مهم آن ، این است که کاربر می تواند در حین کار با رایانه، کار دیگری نیز انجام دهد.
سایبورگ ، کوین وارویک
در سال 1998 یک دانشمند علوم رباتیک به نام کوین وارویک (او را به کاپیتان سایبورگ می شناسند.) تحت پروژه سایبورگ_1 ، یک قطعه سیلیکون فرستنده_گیرنده خودکار در بازوی وی قرار گرفت.به وسیله این رایانه ، او می توانست در حین عبور از مسیرها ، با استفاده از یک علامت مشخصه خاصی که توسط قطعه ی کار گذاشته شده ارسال می شد ، هدایت شود.او می توانست در ها را باز کند ، چراغ ها و بخاری ها را حتی بدون بلند کردن انگشت روشن و خاموش کند و نیز دیگر رایانه ها را کنترل کند.
او در مارس سال 2002 ریزتراشه ای را که توسط صد ردیف الکترود به یک عصب متصل می شد ، در بازوی خود کاشت.وی بااین کار می خواست بداند آیا رایانه می تواند سیگنال های بدن او را احساس کند؟ درصورت موفقیت دراین آزمایش ، همکاری انسان و ماشین امکان پذیر خواهدبود ونتیجه چنین پژوهش هایی شاید بتواند روزی به بیماران قطع نخاعی کمک کند.به عقیده ی وارویک ، انواع عواطف را می توان ضبط نمود. وقتی علامت به سیستم عصبی برخورد کند، می تواند تولید احساس کند.به خصوص در مورد علائمی مانند درد.
ادامه مقاله را در این صفحه دنبال کنید...
https://worldofrobots.world/?p=276
برای دانستن بیشتر مطالب در رابطه با دنیای ربات ها ، می توانید از سایت من بازدید کنید...
