حیات ما از نیروی جاذبه تبعیت میکند. بدن ما بصورت منحصر به فردی با گرانش زمین تنظیم شده است که بر کل بدن ما تأثیر می گذارد ، از میزان تپش قلب گرفته تا تراکم استخوان ها.
نیروی جاذبه بر علم ما نیز تأثیر می گذارد. تمام آزمایشات انجام شده بر روی زمین در معرض جاذبه زمین قرار دارند ، اما اگر گرانش از بین برود ، بسیاری از چیزها تغییر می کنند و فرصت هایی را برای مشاهده سیستم ها به روشی کاملاً جدید که روی زمین امکان پذیر نیست ، ایجاد می کند. میکروگرانش یا جاذبه کم چیزهای زیادی برای آموختن به ما دارد.
ایستگاه فضایی بین المللی با فاصله ای بیش از 250 مایل بالاتر از سطح سیاره ما ، یک محیط میکروگرانشی ( کم جاذبه) را برای تحقیقات ایجاد می کند که به دانشمندان امکان می دهد این تغییرات را کشف کنند. مشاهده این پدیده ها بیش از گشودن دریچه ای به مفاهیم جدید علمی ، باعث از بین رفتن محدودیت ها می شود .آزمایشگاه فضایی نه تنها به عنوان بستری برای آماده سازی برای اکتشافات فضایی در آینده عمل می کند ، بلکه منبعی برای توسعه منافع پزشکی ، اقتصادی ، فناوری و اجتماعی در زمین است. این آزمایشگاه میکروگرانشی از تحقیقات مختلف در هر رشته ای پشتیبانی می کند.
زیست شناسی و سلامت انسان دو حوزه علمی هستند که از دسترسی به میکروگرانش بهره مند می شوند. داده ها در مورد چگونگی واکنش ارگانیسم های مختلف به یک محیط میکروگرانش و نحوه تغییر عملکردهای مختلف بیولوژیکی در نبود جاذبه باعث افزایش درک از ارگانیسم می شود. از دیگر جنبه های منحصر به فرد محیط ایستگاه فضایی می توان به قرار گرفتن در معرض تابش و ترکیب مختلف گرما و گازها و الکترون ها و یون های آزاد اشاره کرد.میکروگرانش به پیشرفت تحقیقات علوم مواد کمک می کند زیرا فرایندهایی از قبیل تشکیل بلور ، ترکیب مایعات ، جداسازی گازها و مایعات ، انتقال حرارت ، انجماد و احتراق را تغییر می دهد. برای تحقیقات فیزیکی ، این ایستگاه بستری را فراهم می کند تا منابع نویز ، شرایط خلا در فضا ، گرما و سرما شدید ، فواصل زیاد و سرعت زیاد کاهش یابند.
ظروفی که درون آن مایع سبز رنگ است به ما نشان می دهد در حالی که ما در فضا حرکت می کنیم چگونه سوخت در یک مخزن به دور خود می چرخد و آنچه که یاد گرفتیم می تواند به ما کمک کند تا سفینه ایمن تر و کارآمد تری طراحی کنیم.
یکی از محققین تیم پنتیجز (Tim Pantages)، دکتر الاین هورن رانی، مسئول راه اندازی تجهیزات پزشکی مستقر در ویرجینیا اعلام کرد: این شرکت در حال تولید نوعی ژل است که می تواند به عنوان جایگزینی برای ترمیم کننده جراحی باشد. این محصول می تواند بر روی زمین فواید زیادی داشته باشد اما اگر این ژل به فضا فرستاده شود فرصت های استفاده حتی بیشتر خواهد شد.
دکتر پرستو خوش اخلاق یکی دیگر از اعضای تیم تحقیقاتی می گوید: پروژه ای که ما در ایستگاه فضایی انجام می دهیم ، نحوه رفتار هیدروژل ها در شرایط کم جاذبه را بررسی میکند و ما به طور خاص در حال بررسی چگونگی تغییر ساختار و چگونگی تغییر خصوصیات دارو در غیاب جاذبه هستیم.
هیدروژل ها از مواد بسیار مهمی تشکیل شده اند . هیدروژل ها را مانند یک کف ژلاتینی در نظربگیرید ، نه کاملاً مایع ، نه کاملا جامد و در حالتی که دارای آب زیادی هستند. آنها می توانند از ماتریس سلولی بدن ما تقلید کنند. ما می توانیم از هیدروژل ها برای پوشاندن زخم ها و حتی تزریق آنتی بیوتیک ها برای بهبودی استفاده کنیم ، به همین دلیل هیدروژل ها برای استفاده در مواردی مانند مراقبت از زخم برای سربازان در جبهه های جنگ مورد مطالعه قرار گرفته اند.
اگر از بیمارستان یا کلینیک بسیار دور هستید و نمی توانید فوراً از مراقبت های پزشکی برخوردار شوید ، می توانید هیدروژل را مستقیماً به محل زخم بمالید و عفونت های احتمالی را درمان کنید. اگر از زمین تا مریخ فاصله داشتیم و همچنین یک زخم بر روی بازو ، به یک روش بهتر برای درمان آن زخم و اطمینان از آلوده نشدن آن نیاز داریم! آنتیژن موقتی هیدروژل ، خود نمونه ای عالی از فناوری دو منظوره است که می توانیم از آن نه تنها در زمین بلکه در فضا استفاده کنیم.
منابع:
