اگر تشویق و تنبیه بیرونی رو در نظر نگیریم، یافتن انگیزه درونی کار خستیه. درسته که هدفت میتونه خودش انگیزه بشه اما هدف گذاری و دنبال کردن اون هدف هم انگیزه میخواد. معمولا بیرون از ما میتونه ما رو هدایت کنه. و این خیلی راحت تره. یا تشویق شدیم یا تنبیه و این در ما خیلی از اوقات درونی شده و شبیه سازیش میکنیم. اما وقتی اونها نباشند خیلی سخته که چیزی از درون بجوشه.
اما تجربه نشون داده معمولا بعد از اتمام یک کار و به سرانجام رسوندنش، انگیزه ی انجام کار جدید افزایش پیدا میکنه. آدمی انگار تازه شارژ میشه و احتمال اینکه بخواد کار جدیدی رو شروع کنه زیاد میشه. بعد از اتمام یه کار هرچند کوچک، ذهن آدمی باز میشه و افق های پیش چشمش روشن تر. فکر میکنه توان انجام کار دیگه رو هم داره و دنبال پله های بعدی میگرده که فتح کنه. شاید باید از همین استفاده کرد برای خلق انگیزه. باید وقتایی که انگیزه ای برای انجام کاری رو نداریم، کار کوچک تر و راحت تر و قابل انجام تری رو انتخاب کنیم و اون رو تموم کنیم. این تموم کردن خودش یه هل به جلوئه برای شروع کار جدید.
