سلام بر همگی
امیدوارم سلامت باشید ...
جایی می خوندم امروزه آن دسته از افرادی که خود را با شغلشان معرفی می کنند کسانی هستند که ساعت کاری مشخصی ندارند و مرز کار و زندگی برایشان وجود ندارد و لحظات استراحت هم به مشغله های کاری شان فکر می کنند ولی در گذشته چون این طوری نبوده افراد خودشون را با شغل شون پرزنت نمی کردند...
ممکنه بگید کی گفته !!؟؟
قدیم که افراد را با پسوند شغل شون صدا می زدند که ! ؛ که باید خاطرنشان کنم اون موقعی بود که نام خانوادگی یا همون فامیلی یا به عبارت دیگر شهرت، وجود نداشت ، و با توجه به این که شغل ها از پدر به پسر ادامه می یافت، طبعاً افراد را با شغلشون نامیدن فرقی با فامیلی شون نامیدن نداشت.
و وقتی که آگاهانه برای مدتی دقت کردم به بایو اینستاگرم افراد.
که افراد با چه چیز خود را معرفی می کنند ،یا شاید بهتر باشه بگم دوست دارند چگونه معرفی و شناخته شوند؟
شغل ، سن ، اسم ، محل زندگی ، علاقمندی ها ، پیج های دوم و سوم شان ، دانشجوی رشته ... ، زبان هایی که مسلط اند ، اعتقادات ، جمله ای ناب یا شعری از سیاستمدار _ دانشمند _ شاعر_ فیلسوف محبوبشان ، ماه تولد ، تاریخ تولد و ویژگی های اخلاقی خاص شان .
و من با خودم فکر کردم خب حالا من کی هستم ؟
واقعیتش به نظرم با معرفی کردن خودم با اسم ، رشته تحصیلی ، سن و ماه تولد و ....
خودم را کوچک می کنم در حد چند ویژگی شخصیتی.
من دوست دارم با منطق بیش از حدّم ، داشتن اصول اخلاقی و رفتاری و تخطی نکردن از آن ها تحت هر شرایطی و بلندپروازی ام و یا حتی شکاک بودنم به همه اعتقاداتم حتی وقتی از آنها با اطمینان حرف میزنم شناخته شوم .
آیا رواست خود را تا حد توابعی محدود کوچک کنم ؟
پ ن : منبع چیزی که خوندم را نیاوردم چون خیلی وقت بود از آن گذشته بود و یادم نمی اومد ؛ از این بابت معذرت می خواهم.
شما چه طور؟ شما چگونه خود را معرفی می کنید؟
