یکی از قدیمی ترین مکان های تاریخی و مقبره ها، آرامگاه شاعر به نام پارسی زبان یعنی حکیم ابوالقاسم فردوسی می باشد. در طول تاریخ فرمانروایان و پادشاهان بسیاری در تلاش برای ویرانی یا آباد کردن مقبره فردوسی بوده اند. شاید اگر این مقبره زبانی برای سخت گفتن داشت شاهد کتابی قطور برای ثبت حوادث و اتفاقات رخ داده در این مکان بودیم.
فردوسی از آن دسته شاعران معروفی است که نه تنها در ایران بلکه در تمام جهان شهرت دارد. این شاعر در تمام طول عمر خود سعی در گسترش و حفظ زبان پارسی بوده است. از این رو کی از ارزشمندترین کتب تاریخ کشورمان یعنی شاهنامه فردوسی به دست این شاعر توانمند نوشته شد. شاهنامه فردوسی یکی از بزرگ ترین آثار حماسی و ادبی تاریخ ایران است. از لقب های مشهوری که به حکیم ابوالقاسم فردوسی داده اند می توان به حکیم سخن، استاد سخن و حکیم توس نام برد.
فردوسی درست در سن 30 سالگی شروع به نوشتن کتاب ارزشمند خود یعنی شاهنامه زد نوشتن این اثر چیزی در حدود 30 سال به طول انجامید. همان طور که فردوسی در یکی از آثار خود چنین گفت است:
بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی
شاهنامه فردوسی دارای 60 هزار بیت است که داستان ها و افسانه های مختلفی درون آن نوشته شده است.
افراد بساری اعتقاد دارند که حکیم ابوالقاسم فردوسی شیعه بوده است. اما همچنان بر سر اینکه این شاعر ایرانی چه فرقه ای از شیعیان بوده، بحث است. فردوسی علاوه بر تعصب بر روی دین اسلام، احترام ویژه ای به دیگر ادیان می گذاشت.
آنچنان که شاعر معروف خالقی در مورد حکیم ابوالقاسم فردوسی می گوید:
" فردوسی با فیلسوفان و آن‌هایی که در پی اثبات وجود خدا بودند مخالف بود. او باور داشت، خدا را با خرد، دل یا دلیل نمی‌توان یافت. بلکه به باور او وجود، یکتایی، و قدرت خدا، همگی با صرف وجود آفرینش به‌خودی‌خود تقریر می‌شوند".
بر اساس گفته های محققان، تاریخ مرگ فردوسی بین سال های 405 تا 411 هجری قمری تخمین زده می شود. در آن زمان فردوسی 72 تا 73 سال سن داشته است. بر اساس شواهد به دلیل شیعه بودن این شاعر پارسی زبان، واعظ شهر اجازه دفن پیکر وی را در گورستان نداد. از این رو فردوسی در باغ خود و درون شهر طوس به خاک سپرده شد.
