دروغگویی در کودکان یکی از نگرانی های والدین در تربیت فرزند است. والدین پیوسته از این موضوع نگران هستند که اگر فرزندشان با این عادت بزرگ شود در جامعه دچار مشکلات فراوانی می گردد. اما در یک چشم انداز طولانی دروغ گویی در نوجوانان کمتر باعث نگرانی است . در حقیقت دروغگویی یکی از اولین نشانه هایی است که کودک در حال گسترش سطح آگاهی خود است بدین معنا که کودک از این موضوع آگاه شده است که دیگران ممکن است احساسات باورها و علایق متفاوتی داشته باشند.
وقتی که یک کودک به دروغ بیان می کند که” پدر گفت میتونم بستنی بخورم” این کودک با آگاهی از تفاوت طرز فکر دیگران، اطلاعات نادرست را به آنها منتقل می نماید. در حالیکه صفت دروغ گفتن در کودک در اجتماع یک ویژگی ناپسند می باشد اما توانایی تشخیص اینکه دیگران چه فکری می کنند و چه احساساتی دارند یک مهارت اجتماعی مهم برای کودک محسوب می شود. داشتن حس همدری، مشارکت و اهمیت به احساسات دیگران در زمان ناراحتی برای کودکان اهمیت بیشتری داشته باشد. در ادامه این مطلب از مسیر سبز نحوه برخورد صحیح والدین با دروغگویی فرزند را بررسی میکنیم.
بچه های کوچک عمدتا به صورت خند ه داری دروغ می گویند و دروغ هایشان چندان موثر نیست . به عنوان مثال کودکی را تصور کنید که اظهار می نماید که هیچ کیکی نخورده است در حالیکه دهانش هنوز از کیک پر است، یا کودکی که سگ خانواده را سرزنش می کند که چرا روی دیوار نقاشی کشیده است. کودک در سنین کم ممکن است متوجه باشد که توانایی فریب دادن دیگران را دارد اما هنوز از مهارت و پیچیدگی لازم برای انجام اینکار برخوردار نیست.
در تحقیقی در مورد دروغ گفتن در کودک از کودکان ۳ تا ۷ ساله خواسته شد که به یک اسباب بازی مرموز که داخل یک جعبه پنهان شده بود و در مقابل آنها قرار داشت دست نزنند و سپس مدت زمانی انها را تنها گذاشتند. تقریبا همه این کودکان به اسباب بازی دست زدند و در مورد اینکار دروغ گفتند که با بررسی این کودکان مشخص گردید که روند این دروغگویی با افزایش سن کودک افزایش یافته بود.
در اکثر کودکان سه تا پنج ساله که در مورد ندیدن عروسک داخل جعبه دروغ گفته بودند در ثابت نگه داشتن حالت چهره موفق تر بوده اما در کلام و گفتگو اسم عروسکی که دیده بود را به زبان آوردند. کودکان ۶ تا ۷ سال ترکیب موفق تری بودند که پنجاه درصد از آنها از نوع عروسک اظهار بی اطلاعی کردند و نیمی دیگر در گفتگوها سهوا نام عروسک را به زبان آوردند.
و همچنان که کودک بزرگتر می شود برداشت ذهنی او از اطراف وسیع تر می گردد و کودک به صورت افزاینده ای در مورد اینکه چه دروغ هایی برای دیگران قابل باورتر است پیشرفت می نماید. همچنین با گذشت زمان توانایی کودک برای حفظ تداوم دروغ گویی خود افزایش می یابد. بچه های کوچکتر بدون احساس گناه و معمولا برای اهداف شخصی دروغ می گویند در حالیکه بچه های بزرگتر با افزایش سن در هنگام دروغگویی حس بدی در مورد خودشان پیدا می کنند.
معمولادروغ های مصلحتی در بین آنها بیشتر دیده می شود و تعداد کمی از آنها دروغ هایی می گویند که به شدت زیان آور و ضد اجتماعی باشد. در حالیکه تعداد دروغ گفتن در بچه های بزرگتر و نوجوانان کاهش می یابد اما مشخص شده است که نوجوانان به والدین و معلم ها در مورد مسائلی که به نظر خودشان موضوعاتی شخصی است دروغ می گویند.
در یک مطالعه مشخص شد که ۸۲ درصد از نوجوانان آمریکایی در مورد پول ، الکل و داروها ، دوستان و قرارهای دوستانه و مهمانی ها دروغ گفته اند. در بررسی دروغ گویی در نوجوانان محققان به این نتیجه رسیدند که نوجوانان در مواقعی که دروغ برای حفظ راز های خصوص افراد است و یا باعث کمک به دیگران می شود دروغ گویی را مجاز دانسته اند اما در مواقعی که باعث صدمه و لطمه به دیگران می گردد این کار را قابل قبول ندانسته اند.
