"سالهایی که ملخ ها خوردند" به آیه ای در انجیل اشاره داره که در اون خداوند وعده داده: "سالهای از دست رفته به دلیل آفت ملخ ها را جبران خواهم کرد. ملخ های دونده و جهنده و فرو بلعنده و جونده، یعنی همان لشکر عظیم من که به میان شما فرستادم."
این عبارت استعاره ای است از سالهایی که با مشکلات و سختی ها سپری شدند و فرصتهایی که از دست رفتند. در ادبیات معنوی از این دوران به عنوان نمادی از رواج اندیشه های منفی و مخرب که باعث تخریب و عقب افتادگی انسان از مسیر سعادت و رستگاریِ او شده، یاد می شه.
و جالب اینجاست که در قرآن هم به همین پدیده بعنوان بلا و نشانه ای برای وادار کردن قوم بنی اسرائیل (مردمِ مستضعف) به هجرت از سرزمینی که توش به زندگی تحت ظلم و ستم فرعون عادت کرده بودند و راضی به ترک و تغییر از اون زندگی نمی شدند.
و امروز اگر هوشیارانه نگاه کنیم آثار هجوم ملخ هایی را که سالهاست در حال تغذیه از عمر و انرژی حیاتی مردم ایران هستند خواهیم دید:
ملخ هایی که ساقه های فرهنگ و تمدن این کشور رو با خرافه و دروغ پردازی و تخریب آثار فرهنگی ملی جویدند و به جای اونها چیزی جز اختلاف فرهنگی و قومی و عقیدتی باقی نگذاشتند!
ملخ هایی که سال 57 به ساقه های سبز و جوان اقتصاد و منابع یک کشور درحال توسعه حمله کردند و با مکیدن سهم بیت المال، خودشون و افراد جیره خوارشون رو فربه کردند.
ملخ هایی که از غنی ترین زیست بوم طبیعی جهان با ارزشمندترین گونه های جانوری (کشور ایران) چیزی جز بیابان باقی نگذاشتند!
ملخ هایی که شاخه های جوان و نخبه کشور رو پَرپَر کردند و با سایه ی سیاهشون رشد جمعیت و امید به زندگی رو در ثروتمندترین کشور جهان به زیر صفر رساندند!
ملخ هایی با آرواره های تعصب، شکّ، خرافه، قضاوت، تجاوز به حریم دیگری، تفتیش عقاید و کینه توزی نسبت به غیرخودی ها که ساقه ها و میوه های روابط انسان دوستانه ی مردم ایران با سایر مردم جهان رو بریدند!
ملخ هایی که گنج ها و منابع نسل های آینده ایران رو پیشاپیش قصب، عقیم و فاسد کردند!
ملخ هایی که دوران طلایی عمر جوان های این سرزمین رو درگیر جنگ و تحریم و تورم و رکود کردند و به فساد کشاندند.
درحقیقت میشه ملخ رو به رفتار یا پدیده ای در طبیعت تشبیه کنیم که بدون توجه به اهمیت و ارزش منابعِ طبیعی (و صرفا برای سیر کردن خودش) به اونها حمله می کنه! اون ها رو می جوه و می بلعه و به شدت خودش رو تکثیر می کنه! طوری از منابع استفاده میکنه که اصلا براش مهم نیست چیزی ازش باقی بمونه یا نه!
به جای بهره برداریِ مسئولانه، سوء استفاده میکنه! اسراف می کنه! فاسد می کنه! (مفسد فی الارض یعنی همین!) چون آینده ی هیچکسی براش مهم نیست! مثل کِرم نیست که فقط از یک برگ تغذیه کنه، بلکه همه ساقه ها رو زخمی و نابود می کنه! از این شاخه به اون شاخه می پره و خودش رو روی هر فرصت تازه ای پرتاب می کنه!
آیا هجوم ملخ ها کار خداست یا مقصر خود ما هستیم؟
من اینطور می فهمم که هجوم ملخ ها معادل ظهور و بروز افکار و رفتار های مردمی هست که بهشون حمله شده! چون خداوند بارها گفته به کسی ظلم نمی کنه و آنچه به سر انسان ها میاد، دستاورد اعمال خودشون هست:
{إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئًا وَلَكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ / یقیناً خدا هیچ ستمی به مردم روا نمی دارد، ولی مردم بر خود ستم می کنند}
ظهور ملخ ها یک پیام مهم برای بنی اسرائیل داشت! دستور به هجرت از اون سرزمین! از سرزمین آلوده به ظلم، آلوده به شِرک ، از اون زندگی که توش تربیت شده بودند تا چشمشون به دست فرعونِ زمانه شون باشه! اون ها فرعون رو رو خدای خودشون می دونستند!
وقتی ملخ ها هجوم میارن دیگه نمیشه کاری کرد! دیگه خسارت قطعیه! ولی ملخ ها برای همیشه نمی تونن دوام بیارن! چون خودشون باعث نابودی ذخایر غذایی خودشون میشن و بعد از مدتی از گرسنگی تلف میشن! چون طوری اسراف می کنند که بعدش دچار قحطی و کمبود غذا میشن! به عبارت دیگه "تا وقتی خود مردم دست از رفتارهای تخریب کننده و غیرمسئولانه خودشون نسبت به سرنوشت و زندگیشون برندارند، خداوند هم راه علاج و جبرانی پیش پای اونها نمی گذاره!
