احتمالا شما هم بخش‌هایی از کدهای برنامه‌ای رو دیدین که در جاهای مختلف دقیقا تکرار شده‌اند. یکی از دلایل احتمالی این اتفاق، تنبلی برنامه‌نویس بوده که اومده برای راه افتادن کارش اون بخش‌ها رو کپی پیس کرده. در این جور مواقع اصطلاحا میگیم که اصل DRY نقض شده.
کلمه DRY مخفف عبارت Don't Repeat Yourself هستش که به معنای خودت رو تکرار نکن هستش. این یه اصل معروف در توسعه‌ی نرم‌افزار هستش و تاکید بر این داره که بخش‌ها و فانکشن‌های برنامه فقط باید یک جا تعریف شده باشند و در بخش‌های دیگه از مرجع اونها استفاده بشه و نباید بدنه‌ی تعریف اونها در قسمت‌های مختلف تکثیر بشن.
روش‌های مختلفی متناسب با وضعیت کدها وجود داره که در ادامه ذکر شده.
اگه توی برنامه‌تون تعداد خط‌های مشابهی رو دیدین که در جاهای مختلف تکرار شده‌اند کافیه که اونا رو شناسایی کنید و با تعریف یک متد یا فانکشن جدید اون تعداد خط‌ها رو داخل بدنه‌ی اون توابع تعریف کنید و در جاهای مختلف برنامه اونها رو فراخوانی کنید و اون خطوط اضافی رو حذف کنید.
اگه توی برنامه‌تون به طور مستقیم مقادیر ثابت عددی، رشته و… تکرار شده‌اند. کافیه که متغیرهای ثابت تعریف کنید و مقادیر مربوطه رو به اون ثابت‌ها انتساب بدین و در طول برنامه فقط از ثابت‌ها استفاده کنید.
رعایت این اصل مزیت‌های مختلفی داره. خوانایی کدها،کاهش حجم برنامه چند مورد از اونها هستند. اما مهم‌تر از همه اینه که ...
اگه در آینده اون بخش‌ها نیازی به تغییر داشته‌اند فقط کافیه به بخش تعریف اون توابع یا انتساب ثابت‌ها بریم و اونا رو تغییر بدیم و اینجوری دیگه مجبور نیستیم که کل برنامه‌مون رو جستجو کنیم و جداگانه اون بخش‌ها رو چندین بار تغییر بدیم.
اگه این پست براتون مفید بود رو لایک کنید و با بقیه هم به اشتراک بذارین.
