اختلال طیف اوتیسم (ASD) بسیار متغیر است و افراد مبتلا به این اختلال علائم متفاوتی دارند. بعضی اوقات افراد مبتلا به اختلال اوتیسم بسیار باهوش و کارامد هستند و مردم بلافاصله متوجه نمی شوند که چیز متفاوتی در آنها وجود دارد. در موارد دیگر، آنها قادر به صحبت کردن در مورد نیازهای جسمی خود نیستند. آینده افراد مبتلا به اختلال اوتیسم، به اندازه علائم آنها متفاوت است. بنابراین بطور کلی می توان گفت که آینده ی افراد مبتلا به اختلال اوتیسم به نقاط قوت، احساسات و مهارتهای آنها بستگی دارد.
توجه به این نکته مهم است که تشخیص اختلال اوتیسم در یک فرد، به این معنا نیست که او نمی تواند دوست پیدا کند، با دیگران وارد رابطه شود، به دانشگاه برود، ازدواج کند، پدر یا مادر شود و یک حرفه ی موفق داشته باشد.
دقیقاً همانطور که کودکان در حال رشد، برای موفقیت در بزرگسالی باید مهارت هایی را یاد بگیرند، کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم نیز به همین امر نیاز دارند. اما باید این نکته را در نظر گرفت که روش توسعه ی مهارت های کودکان مبتلا به اوتیسم، با کودکان عادی کمی متفاوت است. تشخیص زودهنگام اختلال اوتیسم در کودکان اهمیت زیادی دارد و موجب می شود که بتوانند دستاوردهای بهتری داشته باشند و مهارت های لازم را بخوبی فرا گیرند.
شناخته شده ترین روش درمانی موثر برای کمک به کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در توسعه مهارت های عملکردی زندگی، تحلیل رفتار کاربردی (Applied Behavioral Analysis) است. کودکان نیز بسته به مرحله ی رشد خود می توانند از گفتاردرمانی، فیزیوتراپی و کاردرمانی بهره مند شوند.
افراد مبتلا به اوتیسم هم می توانند مانند دیگران ازدواج کنند. این افراد دقیقاً مانند هر فرد دیگری، به شرکایی نیاز دارند که نیازهایشان را درک کند و به آنها احترام بگذارد. افراد مبتلا به اوتیسم در زندگی زناشویی معمولا نیاز به برقراری ارتباط مستقیم دارند. به بیان دیگر آنها نیاز دارند که خواسته های خود را به وضوح بیان کنند نه اینکه منتظر بمانند فرد مقابل بدون حرف زدن آنها را درک کند.
البته برقراری ارتباط مستقیم فقط مربوط به افراد مبتلا به اوتیسم نیست و همه ی زوجین به آن نیاز دارند. همه ی زوج ها باید شیوه ارتباطی مختص خود را پیدا کنند که برای آنها مؤثر باشند. تکنیک های زوج درمانی، می تواند برای کمک به برقراری یک رابطه عاشقانه به بزرگسالان مبتلا به اختلال اوتیسم کمک کنند. در حقیقت تکنیک های زوج درمانی بر آموزش زوجین متمرکز شده است تا با هم صحبت کنند و اطمینان حاصل کنند که یکدیگر را درک می کنند.
پاسخ به این سوال دشوار است و نمی توان یک پاسخ قطعی به آن داد. اوتیسم یک اختلال است نه یک بیماری! علاوه بر این ناتوان کننده نیست. این یک وضعیت مرگبار و تهدید کننده زندگی نیست، اما برخی شرایط به طور بالقوه می توانند طول عمر فرد را تحت تأثیر قرار دهند.
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است کمتر از دیگران عمر کنند، اما چرا؟ تحقیقات منتشر شده توسط سازمان Autista به برخی تفاوتهای شگفت آور در میزان امید به زندگی افراد مبتلا به اوتیسم در مقایسه با جمعیت عمومی دست پیدا کرده است. به طور متوسط، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است ۱۸ تا ۳۰ سال کمتر از همسالان خود عمر کنند. در ایالات متحده، به طور میانگین امید به زندگی افراد مبتلا به اوتیسم ۴۹ تا ۶۱ سال است. مطالعات انجام شده در این زمینه، به نتایج شگفت انگیزی دست پیدا کرده اند:
یک مطالعه انجام شده در JAMA Pediatrics که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد نشان داد که افراد مبتلا به اوتیسم، بیشتر در معرض خطر مرگ و میر قرار دارند. این مطالعه نشان داد بزرگسالان جوان مبتلا به اختلال اوتیسم دو برابر بیشتر از همسالان سالم خود، در معرض مرگ قرار دارند. این تحقیق در مورد وضعیت سلامت روانی مانند اضطراب و افسردگی است که ممکن است تشخیص داده نشود.
در برخی موارد علائم اضطراب و افسردگی در افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت است و همین امر ممکن است تشخیص این وضعیت را توسط روانپزشک در افراد مبتلا به اوتیسم دشوار کند. در حقیقت ۷۰ درصد افراد مبتلا به این اختلال، به مشکلات مربوط به سلامت روان (مانند افسردگی و اضطراب)، گرفتار هستند.
گزارش Autista نشان می دهد که علت اصلی مرگ در بین افراد مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالاتر، خودکشی بوده است و بیش از ۱۴ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم خودکشی کرده اند. مقاله ی دیگری در سال ۲۰۱۸ که در ژورنال Autism منتشر شده است، حاکی از آن است که ۲۰ تا ۴۰ درصد از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در معرض خودکشی قرار دارند و ۱۵ درصد آنها دست کم یک مورد اقدام به خودکشی داشته اند.
به گفته Autista، مبتلایان به صرع بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس قرار دارند. بین ۲۰ تا ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم، صرع دارند. در حالیکه ابتلا به صرع در میان افراد سالم تنها ۱ درصد است. در این گزارش آمده است که صرع در افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند، اغلب در سنین نوجوانی تشخیص داده می شود.
به گفته ی متخصصان این بیماری، افراد مبتلا به اختلال اوتیسم اغلب جذب آب می شوند. در حقیقت، غرق شدن علت اصلی مرگ در افراد اوتیسمی است که تمایل زیادی به بیرون رفتن و چرخیدن دارند. تحقیقات نشان می دهد که این مرگ و میرها غالباً در نزدیکی خانه ی فرد، معمولاً در پیاده روی و اغلب در فضاهای کوچکتر مانند حوضچه های آب اتفاق می افتد. میانگین سنی قربانیان غرق شده ۶ تا ۱۱ سال است.
اختلالی مانند اوتیسم نباید با بیماری های پزشکی اشتباه گرفته شود. اگرچه اوتیسم با مشکلات جسمی و روانی همراه است، اما خود این اختلال عامل کاهش امید به زندگی نیست. افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند، خصوصیات فیزیکی آشکاری ندارند. مغز فرد مبتلا به اوتیسم عملکرد متفاوتی دارد، اما به نظر می رسد این اثرات جسمی مستقیما بر بدن اثر ندارد.
آمیگدال در قسمتی از مغز که به نام سیستم لیمبیک شناخته می شود، واقع شده است. سیستم لیمبیک در بخش های درونی مغز و خارج از قشر مغز قرار گرفته است و نقش آن بیشتر در ارتباط با ادراک و ابراز هیجانات و به خاطر آوردن خاطرات بخصوص خاطراتی که بار هیجانی زیادی دارند، می باشد. در مغز افراد مبتلا به اوتیسم تفاوت های چشمگیری وجود دارد. این تفاوت ها قابل اندازه گیری و کاملاً واقعی هستند حتی اگر از نظر فیزیکی آشکار نباشند.
فعالیت شدید در بخش آمیگدال بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، ممکن است در توانایی فرد در برقراری ارتباطات اجتماعی با دیگران اختلال ایجاد کند. آمیگدال دارای عملکردهای خاصی از جمله موارد زیر است:
افزایش فعالیت در این منطقه از مغز ممکن است موجب بروز مشکلاتی مانند عدم برقراری تعاملات اجتماعی، عدم توانایی در تغییر برنامه های روتین زندگی و همچنین جابجایی شود. این موارد نیاز به تدریس و آموزش خصوصی به کودک دارد. عدم توانایی پردازش موقعیت به طور مؤثر می تواند منجر به اضطراب شدید و طغیان رفتاری در فرد مبتلا شود.
تحقیقات انجام شده برروی مغز افراد مبتلا به اوتیسم نشان داده است که تفاوت های منحصر بفرد پردازش های مغزی توسط افراد مبتلا به اوتیسم، می تواند منجر به بروز رفتارهای غیرعادی شود. تحقیقات نشان داده است که اوتیسم منجر به اتصالات مغزی معیوب و رشد زیاد مغز در نوزادان می شود. اما هیچ یک از این عوامل، تاثیری در امید به زندگی فرد ندارند.
