کودکان اوتیسم دنیا را چگونه می بینند؟ (حقایق اوتیسم)
اوتیسم، یک اختلال رشد است که معمولا در سه سالگی ظاهر می شود. این بیماری روی مغز کودک اثر می گذارد و رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند.
تشخیص اختلال اوتیسم طبق رفتارهای شخص مبتلا و صرفا توسط متخصص انجام می گیرد. از علائم اختلال اوتیسم ناتوانی در برقراری ارتباطات اجتماعی، حساسیت به نور و صدا، سکوت، پرخاشگری، حرکات غیرعادی بدن یا صورت، اجتناب از برقراری تماس چشمی، تأخیر در یادگیری حرف زدن و لحن یکنواخت می باشد. این اختلال، درمان قطعی ندارد اما اگر زود تشخیص داده شود و آموزش های لازم برای این کودکان انجام شود، امکان بهبودی افزایش میابد. شاید جالب باشد که بدانید بیماران اوتیسم دنیا را به چه صورت می بینند؟
واقعیاتی راجب اوتیسم
در این مطلب واقعیاتی در مورد بیماری اوتیسم و طرز نگرش افراد مبتلا به این بیماری به زندگی آورده شده است.
کلمات مختلفی مانند ASD (ای اس دی) یا سندرم آسپرگر (نوعی اوتیسم است که در طی سال های اول مدرسه ظاهر می شود و علایم آن شامل تداخلات اجتماعی، دقت زیاد در صحبت کردن و شوق به کارهای غیرعادی است) وجود دارد که برای توصیف اوتیسم استفاده می شود. همه ی انواع اوتیسم باعث ایجاد مشکل در برقراری ارتباطات اجتماعی، تعاملات اجتماعی و تخیل می شود.
ASD یا Autistic Spectrum Disorder به معنی اختلال طیف اوتیسم است. برخی از علائم اوتیسم تأخیر در گفتار، مشکل در پیدا کردن دوست، عدم توانایی در برقراری تماس چشمی و داشتن مشکلات حسی و عدم توانایی یادگیری زبان گفتاری است. بیشتر افراد مبتلا به اوتیسم دارای "علایق ویژه" هستند، به این معنی که آنها واقعاً به مباحث بسیار جزئی یا خاص مانند قطارها، اسبها و... علاقه و توجه نشان می دهند. پس علاقه ی شدید به برخی چیزها در بسیاری از مبتلایان به این بیماری دیده می شود.
سندرم آسپرگر نوعی اوتیسم است. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً تأخیر در گفتار ندارند و دارای هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط هستند. برخی از افراد آن را "اوتیسم با عملکرد بالا" می نامند، به این معنی که ممکن است نیاز به حمایت کمتری نسبت به سایر افراد مبتلا به اوتیسم داشته باشند.
ADHD به معنای اختلال کم توجهی-بیش فعالی است. این اختلال باعث مشکل در تمرکز می شود. افراد مبتلا به این اختلال در انجام کارهایی مانند نشستن طولانی مدت در کلاس درس و انجام تکالیف مدرسه با مشکل مواجه می شوند. این افراد ممکن است برای نشستن طولانی در یک مکان مشکل داشته باشند اما با این وجود انرژی زیادی برای انجام سریع کارها خواهند داشت.
اضطراب اجتماعی به معنای احساس اضطراب بیش از حد در موقعیت های اجتماعی (زمان قرار گرفتن در جمع و کنار دیگر افراد) است. افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی معمولا نگرانی زیادی در مورد ملاقات با مردم، بیرون رفتن برای دیدار با افراد دیگر، صحبت کردن از طریق تلفن دارند و یا از حضور یافتن و صحبت کردن در ملاء عام خجالت می کشند.
بسیاری از مبتلایان به اوتیسم همچنین دارای ADHD (اختلال کم توجهی-بیش فعالی)، OCD (وسواس فکری)، افسردگی، اضطراب یا سایر مشکلات سلامت روان هستند.
اوتیسم از جهات بسیاری بر افراد مبتلا به این اختلال تأثیر می گذارد. به عنوان مثال اغلب درک عواقب کارها برای این افراد دشوار است. برخی از مردم نمی دانند که بیماران اوتیسمی چقدر حساس هستند. این باعث ایجاد احساس ناامیدی و ناراحتی در افراد مبتلا به این اختلال می شود چون احساس می کنند مردم وقت زیادی برای درک کردن آنها اختصاص نمی دهند.
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، در موقعیت های استرس زا و صحبت در جمع، قادر به مدیریت استرس خود نیستند. ممکن است انجام کارهایی مثل برقراری ارتباط چشمی و مکالمه های کوتاه، که به نظر دیگران ساده است، برای این بیماران بسیار سخت باشد و از قرار گرفتن در موقعیت های اجتماعی فرار کنند. بنابراین این اختلال می تواند تمام ابعاد زندگی شان را تحت تاثیر قرار دهد.
اضطراب اجتماعی حضور در یک اتاق شلوغ و یا یک جمع را برای افراد مبتلا دشوار می کند. افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به کارهایی که قبلا انجام داده اند بیش از حد فکر می کنند و نگران این هستند که مبادا کاری را به اشتباه انجام داده باشند. وقتی این اتفاق برای انها می افتد احساس ناراحتی می کنند، ضربان قلب شان زیاد می شود، وحشت می کنند و نفس نفس می زنند. بعضی اوقات عصبی می شوند و نمی توانند به درستی صحبت کنند. در این زمان باید قبل از گفتن چیزی یا حرفی، از قبل تمرین کنند. وقتی این احساسات به وجود آمد، دوست دارند وقت خود را در یک فضای آرام بگذرانند و نفس عمیق بکشند تا زمانیکه دوباره احساس آرامش و خوشحالی کنند.
این افراد به شدت از قرار گرفتن در محیط های اجتماعی دوری می کنند زیرا احساس می کنند مردم آنها را مورد تمسخر قرار می دهند و پشت سرشان حرف می زنند. بنابراین قرار گرفتن در کنار افراد دیگر آنها را به شدت مضطرب می کند. بعبارت دیگر می توان گفت افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است نگران رفتار خود، مرکز توجه بودن، احمق به نظر رسیدن و غیرعادی یا عدم محبوبیت در موقعیت های اجتماعی باشند. به همین دلیل، اغلب از حضور در چنین موقعیت هایی خودداری می کنند و اگر مجبور به حضور در این موقعیت ها شوند، استرس زیادی را تجربه می کنند. به همین دلیل است که چنین افرادی ترجیح می دهند در خانه بمانند و به موسیقی آرامش بخش گوش دهند تا اینکه به میهمانی بروند.
جالب است بدانید که پسران بیشتر از دختران به ASD (اختلال طیف اوتیسم) مبتلا می شوند. به ازای هر پنج پسر مبتلا به اوتیسم، فقط یک دختر به این اختلال مبتلا خواهد شد.
در مراکز آموزش کودکان اوتیسم، معمولا تعداد پسرها بیشتر از دخترها است. نگرش افراد مبتلا به این اختلال نسبت به زندگی با دیگران متفاوت است. این افراد نقاط ضعف و قوت بسیاری دارند و جالب اینجاست که برخی از آنها از هوش بسیار بالایی بهره مند هستند. قرار گرفتن بیماران اوتیسم در کنار هم، می تواند غلبه بر این شرایط را برای آنها آسانتر کند.
بهترین کار این است که از زمان کودکی به علایم و نشانه های فرزندتان توجه کنید و اگر فکر می کنید به این اختلال مبتلاست، هر چه زودتر به پزشک مراجعه کنید. از علایم اوتیسم در کودکان می توان به رفتارهای تکراری، اختلالات خواب، اضطراب و مشکلات حسی اشاره کرد. کودکانی که هیچ صدایی تولید نمی کنند، لبخند نمی زنند، نمی غلتند و سینه خیز نمی روند، یا به فردی که اسمش را صدا می زند پاسخ نمی دهد هم ممکن است نیاز به ارزیابی پزشکی داشته باشد.
