مِخوام ای دفعه در مورد شیرزن قصه هام براتان بگم ،حتما خوشتان میاد و مِپوکین از خنده.
ها باریکلا. درست حدس زدین همو بی بی خودمانه مِگم.
یَک عدد عشقه و یَک پارچه خانِم.
وقتی مِبینیش تیپ سنتی از سَر و روش مِباره. نچرال ترین موجودیه که به عمرم دیدم .
عاشق هَمی سادگی و قلعه گی بودنشم . که همیشه خدا اصالتِ شه حفظ مُکُنه.
همیشه خدا ، چارقد شِه مثل قدیما مِبنده. مِگم تو رو جان ننه ات بیا و شهری شو. با کلاس شو.
از جلو گره ببند اینه، اما گوش نِمده. مِگه کی الان چِشِش دنباله منه قِنجیره؟!
جوان چهارده ساله که نیستم. شمام سرتان به کار خودتان باشه، برای من چُس کلاس میاین.
ای بی بی ما . جورابش ، خزانه پولاشِه. مِده پایین پولاشه مِزاره داخل جورابش.
یه بَندم داشت کلیداشه به او رد مِکرد. راه که مره ها جِرینگ، جِرینگ صدا مِده.
خاب بگو بی بی جان ، درد و بلات بخوره به تپه سرم.
اونه دِلَنگو کن به جا کلیدی. برا چی به گردنت مِبندی؟! کی خا اونه از تو مُدُزده؟!
فقط یه اخلاقی که ای پیرزنا دارن اینه که، زیادی مال دوست و جان دوستن.
حاضرن دنیا رِه فدای شکم شان کنن.
مِبینی نصفه های شب، چُست بلند مِشه نون و ماست میاره مُخوره. مِگه :《ای شام که خوردم هیچ جام نگرفت. تَه دِلمَم خالیه خالیه.》
همچی هم مُخوره مِگی قِر شده و از قحطی وَرگشته.
همو اندازه که کار مُکُنن. همونقدر هم مخورن و مِپاشن. تو فقط بگو بخور دیگه بهش کار نداشته باش. مشینه و اَی مخوره، اَی مخوره که چی .
مِگی معده ای بی بی ما سوراخه.
مِبینی سرصبح بیدار مِشی از خواب .تا سر و صورتتو مِشوری که یَکَم به حال بیای . بعد دندان های مصنوعی شه از دهانش در میاره بیرون، مِده دستت مِگه:《قزم جان ، قربون دستت همینه ببر مستراب تمیز بشور . یَکم زرد شده. باشه مثل بِلور بشه انقدر که از تمیزی برق بزنه هاااا . حالی شدی که چجوری مِگم.
منم خیلی قَرِم میاد از ای حرکتش . پَرچَم میاد بدجور.
مِشورم و هُق مِگم ، مِشورم و حُق مِگم که چی هااا.
دل و رودم میاد بالا. الانم معده نمانده برام که . همی قیافه ای دندان مرگی میاد جلوی چشمش ، از هر چی خوراکه مَنه زَده کرده.
ولی خاب بزرگتره، نِمتانی بگی که نه. از خودش لج بازم هست.
همیشه وقتی یکم جون مِگیره مِگیم، بی بی جان مِبینم لُپات سرخ مِزنه، چاق شدیا جانمرگ.
مِگه به قَبرِم چاق شدم . تو همیشه دَه تام مِزاری رو من. قزم جان اینا همش باده، کو گوشت؟!
مَنه بدبخت خوراک دارم که، جان بگیرم؟! الآن زنای پیره بقیه رِه ببینین . از بچه شانس دارن بهشان مِرِسن.
از این در جا نِمشن بیان تو.
انقدر که به فکر وجودشانَن. همشان قُنَرَن ، قُنَر.
خلاصه، زیر بار نِمره که چاق شده و باید گوشتا رِه آب کنه.
هر چی هم گلاب به روتان مِره مُستراب، مِگه شکمِم گیره. مِگم خاب زور بزن ، باشه لول در بیاداااا . بعد ای که شکمت کار مُکنه ، آخ هز مُکنیاااا . اصلا روحت تازه مِشه.
مِگه :《 اِی خِیر ندیده ، مَنه بگو آمدم مشکل شکم کار نکردن مو به کی مِگم . فقط خوبی ، کاچه کاچه حرف بزنی و کَله مَنه ببری .
برای دکتر رفتنش هم ، هر چی مِره ؛ همو دکتر بدبختم گیج و مَنگ مُکُنه. مِگه《 کجات درد مُکُنه؟》
بی بی هم فلسفه مِبافه از خودش. مِگه :《 آقای دکتر، اعصابم که داغان مِشه مزنه به معدم ، بعد به روده ها . آخرش هم اینجوری سر دلم مِمانه . خاب وقتی لقمه رِه درسته قورت بدی ، آخر عاقبت بالای هم مِمانه، بعد لُکِّه مشه کار دستت مِده .
ای چه بدبختیه وامانده شده.
خدا وکیلی ، ببخشیدا . چاه فاضلاب اگه گیر داشت تا الان وا شده بود . چِمدانم ای چرا به یک آن،ایجوری شد.
آخرش هم برای تجویز داروهاش ، به دکتر دستور مِده که اگه سوزن ننویسه قرص ها رَم تیر مُکُنه تو آشغال دانی .
خدایی بعد هر سوزنم ، خوب که نگاه مُکُنم .عین هو قرقی مِشه اصلا همچی جون مِگیره که چی .
مِگی او بی بی دست دومه بردن ، یه بی بی خوده (ضمانت نامه صد سال عمر مفید )آوردن جاش.
اصلا بخوام خیالتانه راحت کنم . بی بی ما بعد سوزن زدن محاله که مستهلک بشه. خیالتان تخت.
بعد هر بار سوزن زدن اگه شوهرش بدیا دَه تا شوهره خوده هم راه مِبَره. همچی شاد و سر زنده مِشه که چیییی.
اصلا دهنت وا مِمانه و کف مُکُنیاااا.
یه بار دختر خالم ، از ای کفشای چرخدار . الآنم نمدانم چرا اسم چَپَشَم یادم نمیادا.
به خیالم اسکیت بود . از او مرگیا پاش کرده بود.
چشمام به بی بی افتاد دیدم که، ای بدبختِ از سر تا پاشه ورانداز مُکُنه و مانده که ای چیه!
بعد روشه کرد به من گفت:《 ای بچه طفلک ،کفش نداره اینارِه پاش کردن و هِی لِخ و لِخ از دنبالش مِکِشه.
چقدرَم بدقرومَن ، چه کفشه به ای وَزمینی! که پاش مُکُنه بدتر پا درد مِشه که...
چه چیزا در میادا ! آدم شاخ در میاره.
ای آبجی صُغِی ( صغری ) بدبخت من از ای شلوارای تنگه لوله تفنگی مِپوشه تو خانهَ مان . تازه یَک مترم مِکشه پاچه شِه بالا که به خیال خودش مِخواد خوده ای قرتی پِرتی کارا ،کلاسشِه ببره بالا . و چشم بقیه رِه بگیره مثلا. همچی دیک دیکم راه مِره و قیافه مِگیره انگار که کیه؟!
یه لفظ قَلَمَم برا من مِره که چی هااا.
یکی مرده به ای بگه، دختر جان. نَنه باباتو اول ببین کیَن ؟! بعد برای من بینی تو به هوا بگیر.
پُزوک خانم.
ینی خدابیامرز بابام تَیّارِه. عینِ او فقط به فکر خودشِه و یکم هم ای آبجیه ما بین خودمان بمانه بی عارَه از خودش . تازه خیلیم گاه گاهیَه . یک روز مِبینی خوووب،یک روز دیگه هم مِبینی خوده چِقوک های آسمان به دعواست. مهلت نِمده تو دعوا فوری به همه مِچسبه.
یَک قِشمارَه از خودش .
خلاصه چی مُگُفتم ؟! انقدر که کاچه گی مُکُنم بعد از وِ یاد مُکُنم که چی مِخوام بگم . هوش نِمزارن برا آدم.
بی بی مِگه :《 مَنِه نگا. تو خانه تان از ای شلوارای تنگِ بَرِتان نکُنین خاب؟ اینا زودم خشتک شان پارَه مِشه
از ایوَر که مِپوشی از اووَر جر می خورن. جنس خوب برات نِمدوزن که... همه شان پِر پِریه.
اَی آتیش مِگیرم مِبینم از اینا پات کردی. انگار که سیر به من سَر مِدینااا . شما جوانا رِه هر چی بگم حالی تان نِمشِه. هنوز کله تان داغَه هیچی رِه نمفهمین.
بیاین از ای پارچه شلواری های جنس چِت من بگیرین اینا خوبنااا هیچ کار نِمشن که ...
شما بگیرین خودم براتان جیرَم مِندازم. انقدر که آزادَه شلوارش ، هوای آزاد به پات مُخوره یه جور هواکش دارَه اصلا هَز مُکُنی که بِپوشی .
عین شلوار کُردیِ باباتانِه همچی جنسش ملایمَه.
آبجی صُغِی مُگُفت:《 بی بی جان بشین کو... ، یه چیز مِگیا من بمیرم هم از اینا نِمپوشم . اینا چیَن خدایی. خیال داری همین چند تا خواستگارمَم سر شلوار چِت پِر بدم برن . بعد دو دستی بکویَم به سرم.》
به خیالِ خودم تصور مُکُنم خودمو خوده او شلوار .
غَلت مُخورم از خنده مِمیرمااااا. اصلا روده بُر مِشَم.
بعد بِراکه هام مِگن :《 دختر شلوار چِتی دلِ منه بردی.》
یا یه بار به یادمِه، که رفته بودیم تو یه پاساژ به تهران.هر کار مِکردیم که، ای بی بی رِه تِلِه بدیم بره بالای او چَپَه شده (پله برقی) لج کرده بود نِمرفت .
حالا هر کار مُکُنیم از او بالا شیَه بشه بیاد ای تَه نمیاداااا. گفتم بیییی که ای چقدر لج و زِنچه به هر چیز.
هِی مُگُفت:《 سَرِم تو مُخوره ، دِلِم بالا میاد نِمتانم.》
بعد تا دو روز گردنتان میوفتم و همش هُق مِگَما . خاب من مِدانم که ای قِر قریا یَک هو قِر مُخوره مِره تَه بعد کیه که، مَنه از او مِیدون جمع کنه.
همو دِرزه وایستاده بود، جُم هم نُمخوردااا.
خلاصه هر کار کردیم ای نیامد.
وایستادیم و ای نیامد ، کلی مَعطَل شدیم.
همه مغازه دار ها در آمده بودن و مِخندیدن که ای پیرزن چرا نمیاد پایین؟! دیگه یکم که رد شد همه میامدن که ای بی بی ما رِه خوده بهانه و خوشُم خوشُم بیارن این تَه . امداد رسانی شانِه شروع کردن دیگه.
خاب بگو ای بی بی عزیز، مگه ای پله برقی تو رِه خشک مُکُنه ؟ او به حال خودشه ، تو هم به حال خودت
فقط خیلی مجلسی میارَت او مِیدون مزاره.
بدبخت به عمرش که ندیده بود مِترسید ببین چیه.
اگه مُبوردیمش داخل آسانسور که همونجا به خیالم ، اَشهد شو مِخواند و یَک هوچی بازی در میاورد که...
یَک شالاتَنیه که مانند نداره .
بعد تو آسانسور جغ مِلاق (جیغ و داد*) مِکرد مُگُفت:《حمید هوووووی ، نِفَسِم بالا نمیادا جوانمرگ .چرا ای مِره به تَه؟! یَک دفعه ته پام خالی مِشه ها . ای خورده خونه چی بود منه تیر کردی توش امروز.》
یعنی لجش بگیره هیچکسه نِمِشناسه فقط باید لج خودشه راه ببره پدر بیامرز.
چند وقت پیش بود که آمد یه سر خانه ما، دیدم یه کارتن دستشه .
از ای جعبه هایی که به ولنتاین به هم مِدن ای جوانا از همونا.
بالاشَم خرس و خنزیر و چِمدانم از ای قلب های برق برقی که یه تیرَم از اورتَش رد شده ، به دستش بود.
بعد گفتم:《 ، چرا از اینا دستت گرفتی بی بی جان؟!》
مِگِه چِمدانم ، ای قِرِما مُشَما دستشان نبود . بعد برای ای دواهام و ای درازا که موشک مِمانن اینه دادن به من، گفتن بزار تو این. بعدشم گفتن ای شیاف موشکیارِه قرصِ خوردنی نیست باید اینه برای تب ت جا کنی و بزاری. همینه به من یاد دادن.
منِ بدبخت چِمدانم ای جعبه مال چیَه؟!
گفتم:《 ناجور و داغان که نیست، ولی ببخشیدا ، خیلی ببخشید ، مِبینی یکی اینه ببینه دستت خیال مُکُنن که شاید، از سر قرار بر مِگردی و کادو ام دستته
بعدش تازه مِگن سرش سفید شده ، دل مِده و قلوه هم مِگیره. مِره پیرا رِه تیغ مِزَنه. زنیکه قالطاق.
مطمئنم یه پشت بند خرابم بهت مِبَندن.
شوخی مُکُنم باهاتا خوده من بعد پُر نشیاااا
فوقش ببینم قیافَه مِگیری زیاد ، تِخ تِخی مُکُنم تا یَخِت وا شه. قِلِقِ ت ، دسته منه هااا.
فقط ای گره پیشانی تِه وا کنی من نوکرتم قربان.
همی دلت تنگی کردا، منه حالی کن وَردارم ببرمت به یَک ور . باشه اعصابت آرام شِه و باد به کله ت بخوره.
مثلِ فِرنَک خودمِه مِرِسانم بهت ، خیالت تخت.
خلاصه ای بی بی ها، دنیای قصه ان . فقط باید کنارشان باشی و هم کلام شان بشی ، اصلا روحتو تازه مُکُنن . داشتن شان نعمته ، تا زنده ان و نفس مِکِشن .قدر ای نازنینا رِه بدانین .
آرزوی عمر با عزت برای همه شان.از جمله:《 شهری ها که بهشان مِگن ، مامانی ، مادر جون، مامان بزرگ》
ولی ما قلعه گیای بجنوردی بهشان مِگیم:《 اَنه ، نَنَه،بی بی، ننه باجی》
خدا حفظشان کنه و نگه داره برای ما .
بی بی ، پیشِمان باش . خوده همو شلوار چِت.
پیشِمان باش و هوشِت به ما باشه خوده همو چارقد قلعه گی بستنت
خوده ما راه بیا و قدم بزن نِمخواد از بالای او وامانده قِرقِریا، بری
یه شلوار چِت که از خودتِه از گیرِت در میارم و مِزارم تو همو صندوق قدیمی ت که دادی به ما
تا همیشه بوت تو خانه مان بپیچه و من کِیف کنم ها.
فقط بدانم هستی و صفای خانه مان ماندگاره.
فقط جعبه کادوی ولنتاین تِه خدایی نکرده ، زبونِم بِگیره و کیپ شِه . اگه یه روز نماندی بین مان اونِه با اجازت مِخوام برای ولنتاین سال بعد به دوست دخترِم بدم که دوباره خرج تِراشی نشه ها.
خواستم او موقع بودی نبودی حلالم کنی . از او دنیا برای من کور کوری نخوانی و نفرینم کنی . البته اینم مِدانی که برای کاره خیره . عروستانِه و یه جعبه نَمدی و باکلاس و قشنگ خیال داره براش ببرم.
منم که الان آه به بساط ندارم مجبورم اینم با اجازت کِش برم ازت .
او دنیا دیگه از دست من خلاص مشیا راحت دراز به دراز میفتی و یه خواب راحت مُکُنی.
دیگه من نیستم قَبدالِت *(کنارت)که تیغ بزنم.
بعد اگه به جای جعبه تو مُشَما بندارم کادو شِه.
الان منه حضرت عشق سیو کرده ها . بعد طول نِمکِشه مِنِویسه بِراکه. بعد یه مدت مِشَم حمید . دیگه ببینه نه از ای پسر بخاری در نمیاد و کف دستش پرز نداره چه برسه به مو .
خوده تیغم نِمشه اونه بزنی همو بهتر از ای به بعد
بنویسم (حَمووو ) به همی اسم سِیو کُنَمش.
هِی که رد مِشه بعد دیگه دِلشه مِزنه . پس برای همی حفظ اسم لاکچری و آبرو جمع کن
مجبورم ای جعبه رِه به ای اِفریتِه خانم بدم.
ایَم از خاطرات و بحث به یاد ماندنی با بی بی دُر نساء قصه مان،
که شکر پنیر بجنورد در اصل خود ایشون هستن.
از آنجایی که ، شیرین ترین سوغات قلعه مان بی بی جانَمِه.
نویسنده: مائده رضایی
سبک نوشته : طنز عامیانه
(داستان کوتاه*)
زبان و گویش: محلی (بجنوردی اصیل)
#داستان کوتاه
#بی بی
#خاطرات بچگی
#تراژدی
#خونه مادر بزرگه
