همانگونه که در کتاب فقر احمق می کند هم خواندیم ، دیدیم که انسان در محدودیت منابع احق می شود و تصمیمات احمقانه می گیرد ، اما این محدودیت منابع آیا در قبال مردم صدق نمی کند ؟
ما مدت هاست از جامعه جهانی ( چه خودخواسته و چه ناخواسته ) حذف شده ایم ، برای بیشتر مردم داخل ایران فقط کشور های خارجه در گوشی هایشان قرار دارد و برای اکثر خارجی ها هم ایران یک کشور ناشناخته است و حتی بعضی از آنها این نقطه از کره ی خاکی را منطقه ای خطرناک می دانند !
اما این حذف شدن ، به اصطلاح منابع ما مرم داخل را محدود کرده ( بقیه دنیا که بالاخره با هم در ارتباطند ) ، اما ما فقط خودمان را می بینم ( تا جایی که به تازگی فردی با الفاظ ناشایست مردم دیگر کشور ها را خطاب قرار داده است و گفته است خداوند فقط ما مردم ایران را دارد و بقیه ی مردم دنیا به دردش نمی خورند !!! ).
ما در اینجا فکر می کنیم اشکالات ما یگانه است و همچنین از استفاده ی تجربه های بقیه ی دنیا محرومیم ، تو گویی 80 میلیون انسانیم که نیت کرده ایم کل تاریخ بشریت را با تمام بد و خوبش بدون تجربه گیری از بقیه ی دنیا یک تنه تجربه کنیم .
این خود خاص پنداری و عدم توانایی در کمک گرفتن از بقیه ی دنیا خوره ای شده است که دارد عقلمان را اندک اندک می خورد و ما را تبدیل به ملتی احمق می کند ( کما اینکا بسیاری از این ملت ها در طول تاریخ وجود داشته اند ، آمده اند ، رنج کشیده اند و رفته اند).
امروز نه تنها برای تامین منافع بلکه برای فرار از خریت و حماقتی که در های بسته برایمان به ارمغان می آورد باید خودمان را به آب و آتش بزنیم برای برگشتن به آغوش جامعه ی جهانی ، که اگر چنین نکنیم حماقت نزدیک است ، خیلی نزدیک ...
