من

یک دانشجو مهندسی هوافضا عاشق یک شخصی که همه دنیاشه

که توی دانشگاه فردوسی مشهد درس میخونه

کسی که عاشق برنامه نویسیه

کسی که توی مشهد زندگی میکنه

کسی که چنتایی زبان برنامه نویسی بلده ولی فول نیست

کسی که فکر میکنه اشتباهی سر از رشته مهندسی هوافضا سر در آورده و اونقدر اشتباهی که الان نه حال درس خوندن داره نه حال یادگرفتن برنامه نویسی نه حال هیچی فقط میشینه تو اتاقش و بیرونم نمیاد و روزا شب میشن و شبا روز میشن و فقط هر از چند گاهی از اتاقش میاد بیرون و از خونه میره بیرون یکی دو نخ سیگار میکشه باز میاد تو خونه و باز میره تو اتاقش

کسی که با نوشتن حالش داره بهتر میشه

کسی که کلی هدف تو سرشه و آدمیم نیست که بیخیال بشه و باید به تک تک هدفاش برسه ولی الان خستس

کسی که نمیدونه از کجا شروع کنه ولی میدونه همین روزا شروع میکنه

همین روزا باز دستامو میذارم رو زانو هام و بلند میشم

شروع میکنم به ادامه برنامه نویسی و میخواد پایتون رو فول شه و بره تو حوزه هوش مصنوعی و کسی که میخواد بین آیرودینامیک و هوش مصنوعی رابطه ای وصل کنه و اگرم بشه که از توش مقاله ISI بده بیرون که چه بهتر میشه شاید همین اصلا باعث شد من اپلای کنم و برم از ایران

ایرانی که هرکیو میبینی که درس ونده و زحمت کشیده که به کشورش خدمت کنه الان دنبال اینه که بره و چقدر غم انگیزه

چقدر غم انگیزه که لبخند از روی لبای جوونا رفته :) و همه خوشبختی رو تو این میبینن که از اینجا برن، از وطنشون از پاره تنشون ...

امشب یکم حال بد و توی نوشته های بعدم مملو از امید و انگیزه خواهد بود :)