جراحی قلب یا جراحی قلب و عروق ، جراحی قلب یا عروق بزرگ است که توسط جراحان قلب انجام می شود. این دارو اغلب برای درمان عوارض بیماری ایسکمیک قلب (به عنوان مثال ، با پیوند عروق کرونر) استفاده می شود. برای اصلاح بیماری مادرزادی قلب. یا برای درمان بیماری دریچه ای قلب به دلایل مختلف ، از جمله اندوکاردیت ، بیماری روماتیسمی قلب و تصلب شرایین. همچنین شامل پیوند قلب است.
جراحی قلب باز به هر نوع جراحی گفته می شود که در آن جراح یک برش بزرگ (برش) در قفسه سینه ایجاد می کند تا قفسه دنده را باز کند و قلب را عمل کند. منظور از "باز" سینه است ، نه قلب. بسته به نوع جراحی ، ممکن است جراح قلب را نیز باز کند. دکتر ویلفرد جی بیگلو از دانشگاه تورنتو دریافت که روشهای باز کردن قلب بیمار می تواند در یک محیط بی خون و بی حرکت بهتر انجام شود. بنابراین ، در طی چنین جراحی ، قلب به طور موقت متوقف می شود و بیمار در بای پس قلبی ریوی قرار می گیرد ، به این معنی که دستگاهی خون و اکسیژن آنها را پمپ می کند. از آنجا که دستگاه نمی تواند مانند قلب عمل کند ، جراحان سعی می کنند زمانی را که بیمار برای آن صرف می کند به حداقل برسانند. پس از آنکه جراحان به محدودیت های هیپوترمی در جراحی قلب پی بردند ، بای پس قلبی ریوی ایجاد شد: ترمیم های پیچیده داخل قلب به طول می انجامد و بیمار به جریان خون در بدن (به ویژه به مغز) و همچنین عملکرد قلب و ریه نیاز دارد. در ژوئیه 1952 ، فارست دودریل اولین کسی بود که از یک پمپ مکانیکی در انسان استفاده کرد تا از سمت چپ قلب عبور کند در حالی که به ریه های بیمار اجازه اکسیژن رسانی خون را می دهد تا دریچه میترال را کار کند. در سال 1953 ، دکتر جان هیشام گیبون از دانشکده پزشکی جفرسون در فیلادلفیا اولین استفاده موفقیت آمیز از گردش خارج بدن را با استفاده از دستگاه اکسیژن ساز گزارش کرد ، اما وی پس از شکست های بعدی این روش را کنار گذاشت. در سال 1954 ، دکتر لیلحی یک سری عملیات موفقیت آمیز را با تکنیک گردش متقاطع کنترل شده انجام داد ، که در آن از مادر یا پدر بیمار به عنوان "دستگاه قلب و ریه" استفاده می شد. دکتر جان دبلیو کرکلین در کلینیک مایو اولین کسی بود که از پمپ اکسیژن ساز نوع Gibbon استفاده کرد. نازیه زهدی اولین عمل جراحی قلب باز همودیلوسیون عمدی را بر روی تری ژن نیکس ، 7 ساله ، در 25 فوریه 1960 در بیمارستان مرسی در شهر اوکلاهما انجام داد. این عملیات با موفقیت انجام شد. با این حال ، نیکس سه سال بعد درگذشت. در مارس 1961 ، زوهدی ، کری و گریر با استفاده از دستگاه همودیلوسیون عمدی کودک ، جراحی قلب باز را روی کودکی 3 ساله انجام دادند.
در اوایل دهه 1990 ، جراحان شروع به انجام بای پس عروق کرونر خارج از پمپ کردند که بدون بای پس قلبی ریوی انجام می شود. در این عمل ها ، قلب در حین جراحی به تپش خود ادامه می دهد ، اما تثبیت می شود تا یک منطقه تقریباً ثابت برای ایجاد یک رگ مجاری که انسداد را دور می زند ، فراهم شود. رگ مجاری که اغلب استفاده می شود ، رگ صافنوس است. برداشت این ورید با استفاده از روشی معروف به برداشت عروق آندوسکوپیک (EVH) انجام می شود.
پیشرفت جراحی قلب و تکنیک های بای پس قلبی ریوی میزان مرگ و میر این روش ها را تا حد زیادی کاهش داده است. به عنوان مثال ، در حال حاضر تخمین زده می شود که ترمیم نقص های مادرزادی قلب 4-6 mort میزان مرگ و میر داشته باشد. نگرانی عمده در مورد جراحی قلب آسیب عصبی است. سکته مغزی در 2-3 درصد از کل افرادی که تحت عمل جراحی قلب قرار می گیرند رخ می دهد و این میزان در بیماران با سایر عوامل خطر سکته مغزی بیشتر است. عارضه ظریف تری که به بای پس قلبی ریوی نسبت داده می شود ، سندرم پس از پرفیوژن است که گاهی اوقات آن را «پمپ هدر» می نامند. در ابتدا تصور می شد که علائم عصبی شناختی سندرم postperfusion دائمی است ، اما معلوم شد که گذرا است و هیچ نقص عصبی دائمی ندارد. به منظور ارزیابی عملکرد واحدهای جراحی و جراحان فردی ، یک مدل خطر محبوب ایجاد شده است که EuroSCORE نامیده می شود. تعدادی از عوامل سلامتی را از بیمار می گیرد و با استفاده از ضرایب رگرسیون لجستیک پیش محاسبه شده ، سعی در محاسبه احتمال زنده ماندن آنها برای ترخیص دارد. در انگلستان ، از EuroSCORE برای تجزیه همه مراکز جراحی قلب و تشخیص اینکه آیا جراحان و افراد آنها در محدوده قابل قبولی عمل می کنند ، استفاده شد. نتایج در وب سایت کمیسیون کیفیت مراقبت موجود است. یکی دیگر از منابع مهم عوارض ، تغییرات روانشناختی و روانشناختی پس از جراحی قلب باز است. یک نمونه سندرم اسکومین است که توسط ویکتور اسکومین در سال 1978 توصیف شده است ، که یک "سندرم روانپزشکی قلبی-پروتزی" همراه با کاشت مکانیکی دریچه قلب است و با ترس غیرمنطقی ، اضطراب ، افسردگی ، اختلال خواب و ضعف مشخص می شود.
یک بررسی سیستماتیک کوکرین در سال 2012 شواهدی را نشان داد که درمان فیزیکی قبل از عمل ، عوارض ریوی بعد از عمل ، مانند ذات الریه و آتلکتازی را در بیماران تحت عمل جراحی قلب انتخابی کاهش می دهد. علاوه بر این ، محققان دریافتند که درمان فیزیکی قبل از عمل به طور متوسط بیش از سه روز طول مدت بستری در بیمارستان را کاهش می دهد. یک بررسی کاکرین در سال 2013 نشان داد که پیشگیری از نظر دارویی و غیر دارویی ، خطر فیبریلاسیون دهلیزی را پس از عمل کاهش می دهد و مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش می دهد. هیچ تفاوتی در مرگ و میر نشان داده نمی شود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ترک سیگار حداقل چهار هفته قبل از جراحی ممکن است خطر عوارض بعد از عمل را کاهش دهد.
براساس اعلام انستیتوی ملی بهداشت ، CABG از سه تا شش ساعت طول می کشد. این به طور کلی به دنبال این مراحل اساسی انجام می شود:
مرکز تحقیقات قلب وعروق، فعالیتهای خود را با تعداد 6 هئیت علمی آغازنمود هدف این مرکز درپاسخ به نیاز روزافزون فعلی جامعه اقدام به طراحی برنامه جامع پیشگیری ازبیماریهای قلب و عروق می باشد و برای جذب همکاری سازمانهای مختلف و اعتبار لازمه تلاش می کند.
منبع: http://hearthealth.ir/
