اکسیژن ساز ها موقعی به کار گرفته میشوند که مریض با تجویز پزشک متخصص در موقعیتی ویژه برای جوابدهی بدن خود احتیاج به اکسیژن داشته باشد . شمار ساعتی که پزشک برای اکسیژن تراپی تجویز می نماید می تواند از ۱ تا ۲۴ ساعت در روز بسته به حالت بیمار مختلف باشد به طوری که بیمار نیاز به استفاده از اکسیژن ساز را داشته باشد حتما بایستی نسبت به تهیه این وسیله اقدام نماید.
دستگاه اکسیژن ساز ، به وسیله پمپ مخصوص ، هوای داخل اتاق را کشیده و سپس از اتاقک های پودر زئولیت عبور می دهد و پودر زئولیت ، اکسیژن ۲۱ درصد موجود در هوای ورودی را از سایر گازهای هوا جدا می نماید و به طرف اتاقک های دیگر سوق میدهد .
کمپرسور موجود در دستگاه اکسیژن ساز، فشار و درصد اکسیژن را در اتاقک ها افزایش میدهد و خلوص اکسیژن درون انها را به ۹۴ درصد و فشار آن را تقریبا به ۲۳۰ میلیمتر جیوه می رساند.
اکسیژن از داخل اتاقک نگهداری به پشت فلومتر جلوی وسیله هدایت می گردد و از نازل مخصوص به طرف بینی و دهان بیمار هدایت می شود.
دستگاه اکسیژن ساز به هیچ وجه نباید به پهلو قرار بگیرد و یا حمل گردد ، چون به خاطر معلق بودن موتور کمپرسور درون وسیله ،درصد سقوط موتور و خرابی پمپ وجود دارد .
در بخش بیرونی دستگاه اکسیژن ساز ، لیوان مانومتر است که اکسیژن خروجی از درون آن عبور نموده و مرطوب می گردد . این لیوان باید تا یک سوم درون آن آب مقطر یا جوشیده ریخته شده و هر 1 هفته یکبار سوراخ های نازل شلنگ درون لیوان ،جرم زدایی گردد و یا به وسیله سوزن یا ابزار تیز ، سوراخهای آن باز شود.
