سه شنبه های گرم لعنتی دوباره از راه رسید، سه شنبه هایی که برق شهرک های صنعتی قطع می شود و شرکتها مجبورند از برق اضطراری استفاده کنند. من که حدود ۳ سال است در یکی از این شرکتها حضور دارم، هر سال آش همین آش بوده و کاسه همین کاسه. روشنایی ها کم و سیستم های خنک کننده قطع. البته تو همین شرکتها هم جا تا جا داره. الان که یک سالی است جابجا شدیم، حتی از آن روشنایی هم خبری نیست و اتاق من که در منتها الیه یک سالن بدون هیچ پنجره قرار دارد آنقدر تاریک است که چشم چشم را نمی بیند و به اصطلاح ظلمات بعضها فوق بعض
ما تو ایران یاد گرفته ایم که مسائل را همواره حل نشده باقی بگذاریم، مشکل کمبود برق هم یکی از اونها.
مگر این همه اندر مزایای انرژی هسته ای نگفتیم که یکی از اونها حل مشکل برق بوده است؟ بگذریم از اینکه دنیا سالهاست به این نتیجه رسیده که راه های پاک تری هم برای تولید برق وجود دارد اما حداقل در طول این سالها طعم شیرین تولید برق از انرژی هسته ای را به مردم می چشاندید.
آری سه شنبه های گرم لعنتی دوباره از راه رسید وگرنه من مجبورم نبودم به جای استفاده از کامپیوتر الان این کلمات را با گوشی تایپ کنم.
