تو سریال رهایم کن چند تا شخصیت پدر میبینیم که هر کدوم به نحوی سعی در حمایت و حفاظت از بچه هاشون دارند یکی رفیق و خیلی صمیمی یکی هم اصیل و خیلی رسمی ولی با این همه وقتی حرف از حمایت بچه هاشون میشه آدم دلش ریش میشه غش و ضعف میره برا جمله هایی که میگن آدم یه آه عمیق میکشه و حسرت میخوره به چیزی که اون بچه ها دارن میشنون چه برسه قرار باشه عملی هم بشه. قطعا کسایی که سریال رو دیدند بهتر درک میکنند. اما به یه نمونه اش رو اگر بخوام اشاره کنم اونجاست که پدره حال بچه اش رو میپرسه و پسره میگه ...
پسر (هاتف) : منتظر یه جوابم
پدر (نائب) : بگو کیه من میرم پیشش اون جوابی که میخوایی رو برات میگیرم.
به شخصه بعضی موقعیتهای این فیلم رو من زندگی کردم و با پوست و گوشت و استخون درک میکردم لحظاتی رو که اتفاق می افتاد. که متاسفانه اکثرا اتفاقات غم انگیز بود تا خوشایند داستان وخب بعضى هاشم خیلی دوست داشتم تجربه کنم اما حیف... حسرت به دلم موند. سریال رهایم کن، سکانسهای زیبا و قشنگ زیادی داره اما نمیدونم چرا !!؟ کارگردان به جاهایی تو تدوین سکته میداد. انگاری که مرض داره مخاطب رو اذیت کنه!!!! یه سری میزانسن ها یهو کات میخوره که میمونی عه چی شد پس!!؟ یا مثلا یه سکانسهایی هست که بی مقدمه مخاطب رو پرت میکنه تو اون لحظه ! بدون اینکه مقدمه ای براش چیده باشه. اما نائب و ناصر ، ۲ تا از شخصیتهای محوری داستان کلا کاراکتر رفیق فابریک تو فیلم و سریال خیلی جذابه اگر بازیگر هم خوب بازی کنه، نور علی نور میشه شخصیت ناصر رفیق نائب تو سریال رهایم کن هم از اون دسته آدم هاست. چند هفته پیش هم یه مثال خارجکیش رو زده بودم مایندی دوست ،چینی امیلی آمریکایی ، تو سریال امیلی در پاریس داشتن همچین رفیق هایی برابری میکنه با اینکه انگار تو حساب بانكیت هزار میلیون دلار پول داشته باشی.
پی نوشت : (بماند که من عاشق بازیگری معجونی و هم بابک کریمی هستم)
جزئیات تو این سریال خیلی بهش اهمیت داده شده و این باعث میشه مخاطب مکان و زمان رو باور کنه اینکه خستگی کارگرها رو قبول میکنی و یا مثلا اون معدن واقعا در حال استخراج زغال سنگ هستش رو میپذیری و بنظرم دکور و گریم خیلی عالی کار شده صحنه های روستا هم به دل میشینه و لباسها با ظرافت خاصی انتخاب شده و بنظرم کارگردان از سریال قبلی خودش درس گرفته و اینجا خیلی بیشتر دقت کرده . سیاهی لشکر یا بهتر بگم هنرورهای این سریال هم خوب و بجا ازشون استفاده شده. در کل سریال رهایم کن ارزش یکبار دیدن رو داره من قطعا پیشنهاد میکنم این سریال ۱۸ قسمتی رو تماشا کنید.
پر از درام و لحظههای احساسی هست که از بازی خوب بازیگران نمیشه گذشت و در کنارش فیلمنامه خوبی که شاید اگر به کارگردان با تجربه تری سپرده میشد بدون شک جزو سریالهای به یاد ماندنی میشد. پایان داستان هم سلیقه ی من نیست و خب بنظرم خیلی فردین طور و هندی بازی درآوردن که به شخصه خیلی نمیپسندم. به نظرم تواناییهای قهرمان داستان کششی داره که تا قبل از قسمت آخر ، فوق العاده خوب هم پیش رفته بود. و ای وای بر حاتم داستان رهایم کن که چقدر غریب و تنها بود.
مهدی مرادی - 7 تیر 1402
