ما برای درک زندگی و چگونگی هستی باید خردمندانه تر عمل کنیم و از امکاناتی که در اختیار داریم به جای خود و به نحو احسن بهره ببریم. امکانات اصلی و فرعی؛ هم دین و هم ساینس. ساینس تنها ما را به حقیقت نمی رساند. میگم حقیقت، نه عملکرد و فرآیندهای رویدادهای جهان. متاسفانه معنی "حقیقت هستی" با پیشرفت ساینس به "شناخت و استخراج راز و رمزها" تنزل پیدا کرده، درحالیکه انسان باید به حقیقت هستی دست یابد تا زندگی کرده باشد.
ما، نه برای تکامل که برای زندگی کردن آمده ایم.
زندگی کردن هم تابع نظام هایی است که بر عالم هستی، که خود مجموعه ای از عوالم است، حاکم است. تنها این عالم که نیست، عوالم قبل و بعد این عالم هم هستند و همه به هم ارتباط دارند.. چیزهایی که ساینس نمی تواند آن ها را حتا تصور کند!
مجموع این نظام ها، پس از شناخت نیاز به کتابچه ی راهنمایی دارند که دستورالعمل های اجرایی روشن و درست را برای ما تبیین کند. مجموعه ی این دستورالعمل های نظری و عملی می شود دین! ( کاری به بازیچه گرفتن لفظ دین و دستکاری های انسانی در آن ندارم) بر این اساس در عالم هستی یم دین بیشتر وجود ندارد و مابقی بیراهه و پرتگاه اند.
درک حقیقت هستی از همین یک مسیر است وبس!
به تعبیر قرآن صراط مستقیم. صراط یعنی راه و سبیل و طریق هم یعنی راه، ولی چرا از این ها استفاده نشده است. ما یک صراط بیشتر نداریم اما سُبُل و طُرُق وطریقت ها بسیارند.
حالا اگر ما یک خدا، یک عرش، یک عالم هستی، یک چارچوب نظامی و یک کتاب دستورالعمل داریم، پس یک صراط یا دین یا سبک زندگی داریم. دین همون سبک زندگیه. سبک زندگی هر کس دینش رو افشا می کنه. اینکه اصول دین بعضی ها توحید و معاده و برای بعضی ها فان و پورن برای بعضی هام پول و قدرت...
زندگی کردن یعنی داشتن سبک زندگی مطابق دستورالعمل واحد عالم هستی. نه مطابق تراوشات ذهنی هر مرده ی زیرخاک رفته یا ننه قمر زنده!
