یک نتیجه گیری کلی که بعد از خوندن قرآن، دیوان حافظ، شاهنامه، کتاب های سعدی و مولانا و... به سراغ آدم میاد اینه که:
"مهمتر از خوش اخلاق بودن، نحوه ی بودن و چرایی بودن است."
با احترام به نظر کج فهمانه ی اونایی که میگن دین من انسانیت است، در واقع خوب متوجه نشدن ماجرا رو.
ماجرا اینه که اصلا چرا باید زندگی کنیم که حالا انسان باشیم؟؟
همیشه یک سوال رو مدام در مواجهه با هر چیزی از خودتون بپرسید: "که چی؟"
الانم بپرسید انسان باشیم که چی؟؟
کتاب های ایرانی (منظورم کتاب هایی که آورنده یا نویسنده ش در داخل حوزه ی تمدنی ایران هست از جمله گل سرسبدشون قرآن) رو که خوندم دیدم حرفشون اینه که آقا اصلا چرا باید زندگی کنیم که من بهت بگم چه شکلی زندگی کن؟؟
( دیدین بعضیا میگن اصلا خدا چرا ما رو آفرید و این حرفا... این خوراک اوناست! فقط بدیش اینه که از سر غُرغُر و گله وشکایت می پرسن نه از سر حکمت جویی)
عزیزان من... در واقع مهمترین پرسش چرا زیستن است!
اصلا هم مهم نیست خدا رو باور داری یا نه، دین رو باور داری یا نه.. همینو برای خودت پاسخ بده. همین چرایی رو.
اونوقت باز دقت که بکنیم می بینیم در دنیای تحت سلطه ی رسانه های سیاست زده ی امروز، پاسخ به چرا زیستن به حاشیه پرت شده، تغییر شکل پیدا می کنه و با "با کیفیت زیستن" جایگزین شده!
(فکر می کنم یکی از دلایل افزایش مهاجرت به غرب اینه.)
خب حالا اینارو گفتی که چی؟؟
گفتم که به سواله جواب بدم دیگه! همه ی این چهار خط که برای رسیدن بهش چهار هزار خط مطالعه می خواد برای من این نتایج رو داره:
1) در نوشته ی قبلیم گفتم دین یعنی سبک زندگی. دقیقا دینه که با پاسخ به چرایی زیستن، نحوه ی زیستن رو میگه.
2) از کج فهمی هم گفتم که اینجا باهاش کار دارم. قرار نیست ما بیاییم سبک زندگی را دینی کنیم. امان از مسئول فرهنگی، پلیس، متولی اجرایی محترم! و صد البته خود مردم! کج فهمی و نفهمی یک عده شرایط جامعه رو به هم می ریزه و میشه این چند دستگی هایی که امروز در جامعه داریم و این همه تعارض و تقابل. حالا بیا و درستش کن، اگه شد!!؟
وقتی سبک زندگی یعنی دین، اونوقت سبک زندگی دینی معنایی نداره!
توی دنیا هیچ کس بی دین نیست. سبک زندگی فرد معرف دینش هست و نشون میده که چی با چی تو زندگیش جابجا شده!
