دوچرخه سواری در تهران امکان‌پذیر نیست! این اولین جمله‌ای بود که سال‌ها وقتی هوس دوچرخه‌سواری می‌کردم به سرعت از ذهنم می‌گذشت. برای منی که همه کودکی‌ام را با دوچرخه‌سواری در کوچه و خیابان سپری کردم، تصور رکاب زدن در شهر شلوغ و بی در و پیکری مثل تهران با این شیب‌های عجیب و غریب‌اش دور از ذهن و ناممکن بود.
اما همه چیز از روزهای خلوت یکی از تعطیلات نوروزی تهران شروع شد. زمانی که برای پیاده‌روی و لذت بردن از خلوتی شهر، شرق تا غرب و شمال تا جنوب را طی می‌کردم و از در و دیوار عکس می‌گرفتم. همان روزها که وسوسه استفاده از دوچرخه‌های اشتراکی بیدود باعث شد تا هزینه ثبت نامش را بپردازم و بعد از ۱۵-۱۶ سال دوباره پا به رکاب شوم. در همان اولین تجربه مسیر چهار راه ولیعصر تا خانه را که بیش از ۱۰ کیلومتر می‌شد رکاب زدم و در روزهای باقی‌مانده از تعطیلات دوستان بیشتری را به استفاده از بیدود و دوچرخه‌سواری گروهی در شهر دعوت کردم.
همه چیز به نظر شدنی و دوست داشتنی می‌آمد. رکاب زدن در خیابان‌های نسبتا شلوغ باعث از بین رفتن ترس اولیه‌ام شد و تصمیم‌ام را برای خریدن دوچرخه شخصی بیشتر کرد. برای منی که فاصله ۵-۶ کیلومتری منزل تا محل کار را با ماشین طی می‌کردم و هر روز وقت زیادی را برای پیدا کردن جای پارک تلف می‌کردم چه گزینه‌ای بهتری از دوچرخه وجود داشت؟
استفاده دیگر همکاران از دوچرخه نیز انگیزه مضاعفی شد تا رکاب زدن بین خانه تا شرکت را در اولویت قرار دهم و این یکی از بهترین تصمیماتی شد که در شروع سال ۹۸ گرفتم. از آن زمان تا امروز بیش از یک سال و نیم است که هر روز با دوچرخه به محل کار می‌روم و غیر از آن در روزهای تعطیل نیز گشت و گذار شهری با دوچرخه را در تهران تجربه می‌کنم.
به جرأت می‌توانم بگویم دوچرخه‌سواری در تهران آنقدرها که به‌نظر می‌رسد سخت نیست. اگرچه خودروها گاهی رعایت نمی‌کنند ولی درصد زیادی از این ریسک با کمی احتیاط و رعایت از جانب دوچرخه‌سوار کم می‌شود. از طرفی هر روز به تعداد دوچرخه‌سواران در تهران افزوده می‌شود که این خود عاملی برای گسترش فرهنگ رکاب زنی و پذیرش دوچرخه‌سواران و رعایت حقوق آنها از سوی رانندگان است. وجود مسیرهای دوچرخه‌سواری در برخی از خیابان‌های مرکزی شهر نیز اگرچه بسیار ناچیز است اما باعث تشویق افراد به رکاب‌زدن و رسمیت دادن به دوچرخه به‌عنوان یک وسیله نقلیه می‌شود.
حین رکاب زدن در تهران رعایت چند نکته می‌تواند امنیت شما را تا حد قابل قبولی تضمین کند. به عنوان مثال:
· حتما و حتما از کلاه ایمنی استفاده کنید و دوچرخه‌تان را به چراغ جلو و عقب برای حرکت در شب مجهز کنید.
· سعی کنید همیشه در منتهی الیه سمت راست خیابان حرکت کنید و از عبور بین خودروها خودداری کنید.
· خلاف جهت حرکت ماشین‌ها رکاب نزنید؛ پشت چراغ قرمز توقف کنید و وارد اتوبان‌ها نشوید.
· در هنگام عبور از کنار خودروهای پارک شده سرعت‌‌تان را کم کنید چراکه هر لحظه امکان باز شدن درب یکی از خودروها وجود دارد.
· اگر پشت سر خودرویی در حال رکاب زدن هستید فاصله ایمن (حدود ۱۰ متر) را با آن حفظ کنید. چراکه اگر آن خودرو ناگهان ترمز کند به سرعت متوقف می‌شود و عملکرد ترمز دوچرخه شما نمی‌تواند به خوبی ماشین‌ها باشد.
· از مسیر مخصوص اتوبوس‌ها حرکت نکنید چراکه در صورت قرار گرفتن در یک موقعیت خطرناک خودروهای سنگین نمی‌توانند به خوبی خودروهای سواری واکنش سریع نشان دهند و ترمز بگیرند.
· مراقب موتورسیکلت‌ها باشید. تجربه نشان داده حرکت بی نظم و بی قاعده موتورها می‌تواند برای دوچرخه‌سوارها خطرآفرین باشد.
· اگر در حال رکاب زدن گروهی هستید، تک به تک و پشت سر هم حرکت کنید و عرض خیابان را بیش از اندازه اشغال نکنید.
در آخر همین را می‌توانم بگویم که خودتان را از لذت دوچرخه‌سواری محروم نکنید. حتی در شهر شلوغی مثل تهران نیز رکاب زدن از مزایای بسیار و لذت‌های وصف نشدنی برخوردار است. همین که در حال رکاب زدن در خیابان ولیعصر باشید و دوچرخه‌سواری که از کنارتان می‌گذرد به نشانه «خدا قوت» برایتان بوق می‌زند کافیست تا روز شما ساخته شود.
علاوه بر این مسیرهای دوچرخه‌سواری در پارک‌هایی مثل پردیسان، چیتگر، سرخه حصار و ... نیز به اندازه کافی استاندارد و خوب هستند که شما را تشویق به انجام این فعالیت ورزشی کنند. شک نداشته باشید که شهرمان با گسترش تعداد دوچرخه‌سوارها هر روز زیباتر و دوست داشتنی‌تر می‌شود.
