آدم وقتی یک فیلم بد می بیند، متر دستش برای اندازه گیری میزان بد بودن فیلم ها تغییر می کند. آنوقت می فهمد فلان فیلم، خیلی هم بد نبود. و مرز های ذهنی اش ممکن است کمی جا به جا شوند.
همینطور وقتی که فیلم خوب می بیند. به همین خاطر است که وقتی افراد هنوز فیلم (it’s a wonderful life) را ندیده اند، گمان می کنند، «پوست شیر» بهترین اثر خلق شده با دورین است.
یا در خلع ندیدن فیلم (whiplash) توهم می زنند، «کرید» یا «در جست و جوی خوشبختی» با بازی ویل اسمیت، تحول برانگیز ترین فیلمی است که درباره موفقیت ساخته شده.
جمله معروفی وجود دارد که می گوید: «اگر به یک نفر یک تبر بدهید، او تمام مشکلات را به شکل یک درخت می بیند.»
حالا من می خواهم این گفته را اینگونه بازگویی کنم: اگر شما در تمام عمرتان فقط سریال های عاشقانه هندی دیده باشید، خواه ناخواه متر دستتان برای اندازه گیری کیفیت سینما در دیگر ژانر ها، اندکی تاب بر می دارد. همان تابی که مغز کارگردان های هندی دارد. آنوقت خودتان را از دیدن فیلم های کلاسیکی که کارشان تاب گیری مغز است معاف می مانید.
