اولین فیلمی که از بیلی وایلدر دیدم را به خوبی به یاد دارم. طنزی بود به نام (love in the afternoon).
طنزی به شدت انسانی، زلال، و روان. اگر بخواهم این فیلم را با آن مقایسه کنم باید از واژه «دم دستی» برایش استفاده کنم. دم دستی فقط در قیاس با عشق در بعدازظهر.
فیلم محدود در لوکیشن است که به خوبی در آمده. اما متاسفانه فیلم بیشتر از آنچه باید بر روی بازی و ظاهر مرلین مونرو مانور می‌دهد. اگرچه به بطف فیلمنامه باز هم به فیلمی مبتذل تبدیل نخواهد شد. طنز بیلی وایلدر از همان ابتدا مشهود است اما فیلم را بیلی وایلدری نمیدانم.
دیدنش ارزش بالایی ندارد. مگر برای عاشقان مرلین مونرو و وایلدر
