اکنون که در حال خواندن این متن هستید، یک سال و n روز از شروع دورۀ سی‌ام محور می‌گذرد؛ دوره‌ای که تا دلتان بخواهد، از چاشنی اتفاقات و حوادث غیرمترقبه غنی بود. این متن هم درد دل همین محور با شماست؛ شما دانشجویان، فعالان دانشجویی، اساتید و مسئولین!
از حق نگذریم این روزها فعالیت فرهنگی-دانشجویی، ارابۀ بی‌مسیری است که روزبه‌روز فرسوده‌تر می‌شود. عاقبت این فرسایش هم تبدیل‌شدن دانشگاه، به یک دبیرستان بزرگ خواهد بود. جایی که در آن صرفاً به کلاس می‌رویم، درس می‌خوانیم، امتحان می‌دهیم و به سراغ ترم بعدی می‌رویم. این دبیرستان بزرگ را کسی جز دانشجو به دانشگاه تبدیل نمی‌کند. پویایی و طراوت فضای دانشگاه در گروی فعالیت همۀ شما دانشجویان است.
در سال‌های اخیر، عوامل زیادی به این فرسایش شدت داده‌اند؛ از جمله سهل‌انگاری مسئولین و اساتید در قبال این فعالیت‌ها که منجر به سردشدن همان تعداد محدود فعال دانشجویی حاضر در سطح دانشگاه شده است. فضای خاکستری جامعۀ امروز، رویاهای رنگین دانشجویان را در مهاجرت خلاصه کرده و دانشجو دلیلی نمی‌بیند که از تنها راه رسیدن به خوشبختی‌اش که در معدل و رزومۀ درسی خلاصه می‌شود، حتی لحظه‌ای مرخصی بگیرد و فعالیت دانشجویی را تجربه کند. ولی باور غلط همین‌جاست. هرچه باشد، همۀ ما درآینده باید وارد جامعه شویم و برای ورود به این جامعه نیازمند درس‌هایی هستیم که در این ١۴٠ واحد پاس نمی‌کنیم. فعالیت دانشجویی محل آزمون و خطای شماست؛ یک واحد اضافه که از تمام آن ١۴٠ واحد دیگر حیاتی‌تر و مهم‌تر خواهد بود.
بعضی از فعالیت‌های دانشجویی به‌نظر کم‌اهمیت جلوه می‌کنند و بعضی سخت و طاقت‌فرسا! این یک واحدِ به‌ظاهر اضافه، جزوی از دانشگاه است، ولی یک تفاوت بزرگ با بقیۀ واحد‌ها دارد. با پاس‌کردن این واحد، شما برای فضای دانشگاه و آیندگان خود نیز گام برداشته‌اید و مهارت‌هایی به‌دست آورده‌اید که هیچ‌جای دیگر تدریس نمی‌شود. پس این یک واحد اضافه را دست کم نگیرید!
و ای کسانی که مسئولیتی در انجمن‌های مختلف پذیرفته‌اید! وظایف زیادی بر دوش شماست که نباید از آن‌ها چشم‌پوشی کنید. شما باید این ارابۀ بی‌مسیر را به مسیر درست خود برگردانید و در راستای بهبود وضعیت فعلی تلاش کنید. شاید روزی بیاید که تلاشتان به‌نظر کافی نباشد، شاید روزی بیاید که خسته شوید، ناامید شوید، دلسرد شوید، اما این را بدانید که اگر دست بکشید، معلوم نیست چه بر سر آیندۀ دانشگاه خواهد آمد. اگر دست بکشید، دانش‌آموزانی وارد دانشگاه می‌شوند و بدون اینکه هیچ رشدی در زمینه‌های اجتماعی شخصیت خود داشته باشند، دانش‌آموز از آن خارج می‌شوند. اگر دست بکشید، دانشگاه روزبه‌روز به فضای خاکستری جامعه نزدیک‌تر می‌شود و امید به بهبود این وضعیت از بین خواهد رفت.
