مهدی سخایی، ورودی 96 مهندسی مکانیک
مقدمه
بیش از 6 ماه از شیوع کرونا می‌گذرد. در طول این مدت زحمت و تلاش کادر درمان، ذهن مرا با خود درگیر کرده بود. فضا پر از صحنه‌های غم‌انگیز با چاشنی ایثار بود. از سوی دیگر، شرایط سخت اقتصادی مردم در این روزها مرا به این فکر فرو‌برد که نقش مهندس‌ها در این معرکه چیست؟ در همین فکرها بودم که زمزمه‌ی تهیه‌ی بسته‌های معیشتی از سوی خانواده‌ی شریف شنیده شد. بچه‌های هیأت الزهرا (س) تدارک پویشی را دیده بودند تا خانواده‌ی شریف، سهمی هر چند کوچک در رفع آمال مردم داشته باشند.
آمار
حالا پاسخ سوالات خود را یافته بودم و باانگیزه، برای مشارکت هرچه بیشتر هم‌دانشکده‌ای‌هایم تلاش می‌کردم. با همکاری چند تن از رفقا دستمان به هر کجا می‌رسید اقدام کردیم. به اساتید ایمیل می‌زدیم، با دانشجوها صحبت می‌کردیم. کمک‌ها به این حرکت بزرگ به سه دسته تقسیم می‌شد: کمک مالی، کمک جهت جذب حمایت مالی، کمک در بسته‌بندی ارزاق. هر کس کمک‌های خود را در قالب سهم‌های 10 هزار تومانی گزارش می‌کرد. با کمک دانشجویان توانستیم 272 سهم 10 هزار تومانی برای پویش در دانشکدۀ خودمان تهیه کنیم. جدای از این سهم‌ها، اساتید هم در این طرح مشارکت خوبی داشتند. اما کار به اینجا ختم نمی‌شد و استاد و دانشجو در صحنه حاضر شدند و برای بسته‌بندی اقلام خوراکی کمک رساندند. اساتیدی همچون دکتر افشین و دکتر دورعلی که حسن‌نیت ایشان در ساخت مدرسه در مناطق محروم هنوز در یادها هست.
پویش کریمانه 2: این راه ادامه دارد ...
چنین کارها و اقدماتی که وظیفه‌ی انسانی ما در قبال هم‌نوعانمان است باید پایدار باشد. یادمان نرود که در کنار مشکلاتمان، کسانی هستند که با کمک هر چند کوچک ما گره‌های بزرگی از زندگی شان باز می‌شود. لذا در آستانه‌ی عاشورا و تاسوعای حسینی که زمانی حیاتی برای گردآمدن عاشقان و دلدادگان آن حضرت است، گام دوم این پویش نیز به راه افتاد. همۀ این‌ها چیزی نیست جز مواسات و همدلی که کم‌کم بخشی از زندگی‌مان می‌شود.
